Υπάρχει δημοκρατία; ή μήπως δικτατορία...της κοινής γνώμης;

Writen by Iptamenos Ollandos 1:15 μ.μ. - 0 Comments

Υπάρχει λοιπόν δημοκρατία; Σ' όποιον θέσεις το ερώτημα θα πάρεις την απάντηση: "Μα φυσικά! Αφού έχουμε εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, ψηφίζουμε και η πλειοψηφία (αυτό δεν είναι δημοκρατία;) θα αποφασίσει για τον πρωθυπουργό."
Δηλαδή δημοκρατία σημαίνει πλειοψηφία! Αλλά δεν θα σήμαινε και δικτατορία της κοινής γνώμης; Είσαι τρελλός θα μου ανταπαντήσετε, πως είναι δυνατόν να είναι δικτατορία αφού είναι πλειοψηφία! Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή...

Η δημοκρατία στην ύψιστη της μορφή δημιουργήθηκε στην αρχαία Αθήνα τον χρυσό αιώνα. Βέβαια υπήρχαν οι δούλοι αλλά εξαιτίας αυτού του γεγονότος ήταν πιο εφικτή η δημοκρατία. Οι άνθρωποι είχαν περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν στις κρατικές υποθέσεις, να συζητήσουν στην αγορά, να πάρουν αποφάσεις. Όμως και εκεί (Πλάτων - Φαίδρος) υπήρχαν οι εκπαιδευμένοι ρήτορες οι οποίοι προσπαθούσαν να δημαγωγήσουν τον λαό. Αναφέρει λοιπόν ο Πλάτων ότι "όταν λοιπόν ο ρήτορας άνδρας,που δεν γνωρίζει το καλό και το κακό, αφού βρει μια πόλη να τρέφει την ίδια μ'εκείνον άγνοια, τη συμβουλεύσει..."
Τι καταλαβαίνω από αυτό το κομμάτι είναι ότι και ο πολιτικός και ο δημαγωγός αλλά κυρίως ο "λαός" έχουν άγνοια για πολλά ζητήματα. Παρόλα αυτά καλείται να ψηφίσει και να αναδείξει "δημοκρατικά" την κυβέρνηση.
Σήμερα είναι τα πράγματα ακόμα χειρότερα, αφού ούτε χρόνο έχουμε να ασχοληθούμε με τα κοινά αφού ο αγώνας της βιοπάλης γίνεται όλο και σκληρότερος, ούτε περισσότερες γνώσεις για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Τουναντίον έχουμε τον μέγα δημαγωγό ΜΜΕ να μας κατευθύνει στα συμφέροντα του εκάστοτε πολιτικού ή επιχειρηματία με πληροφορίες και δημοσκοπήσεις (δες και ένα σχετικό ερώτημα εδώ) παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο και την δικτατορία της κοινής γνώμης ως δημοκρατία.

Επίσης πάλι ο Πλάτων στην Πολιτεία του αναφέρει ότι μόνοι οι φιλόσοφοι μπορούν ν' ασχοληθούν με την διακυβέρνηση της πολιτείας. Φυσικά λόγω καταγωγής του και λόγω αυτών των απόψεων δεν ήταν δύσκολο για την κοινή γνώμη να τον στιγματίσει ως ολιγαρχικό...

Ύστερα έχουμε και τα σχολεία που μας μιλάνε για δημοκρατία και για νόμους που την διέπουν. Η θεωρία όμως διαφέρει από την πράξη. Εγώ βλέπω άλλα μέτρα και σταθμά για τους ισχυρούς και άλλα για τους φτωχούς. Βλέπω ότι όλοι είμαστε κάτω από την προστασία της ομπρέλλας του νόμου, η οποία έχει τρύπες για να διαφέυγουν οι επιτήδειοι και κάποιους όπως οι βουλευτές, οι αγαπητοί κυβερνήτες μας, να βρίσκονται πάνω από τον νόμο. Αυτό αποκαλείτε εσείς δημοκρατία;

Θέλετε και άλλα; Βεβαίως, ας πιάσουμε τον εκλογικό νόμο (ελέω σταθερότητας, άλλη μια μπαρούφα της κοινής γνώμης). Ο Μέγας Μαζικός Εξημερωτής μας πληροφόρησε ότι στις τελευταίες εκλογές το πρώτο κόμμα που έλαβε 152 από της βουλής τα έδρανα πήρε 3 εκατομμύρια ψήφους με 42%. Το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο μαζί είχαν 4 εκατομμύρια ψήφους. Τώρα προσθέστε και τα 2,5 περίπου εκατομμύρια που δεν ψηφίσαν και έχεις την συνταγή της δημοκρατίας. τα 3 εκατομμύρια με την όση άγνοια τους, εξέλεξαν την κυβέρνηση που θα αποφασίζει και για τα υπόλοιπα 6,5 εκατομμύρια. Και αυτό η κοινή γνώμη το ονομάζει δημοκρατία...

Είπε ο μεγάλος φιλόσοφος Πλούταρχος: "Να κρατάτε μακριά τα παιδιά από τις πανηγυρικές φλυαρίες (δοκησίσοφων ρητόρων). Γιατί, αν αρέσει κάτι στους πολλούς, αυτόματα δεν είναι σωστό για τους σοφούς." Τον καλύπτει απόλυτα ο σοφός ποιητής Ευριπίδης όταν λέει "Δεν είμαι αρεστός όταν μιλώ σε όχλο, σε ομοίους μου όμως και λίγους είμαι πιό σοφός" Και συνεχίζει: "Βλέπω εγώ τουλάχιστον αυτούς που καταφέρνουν να μιλούν αρεστά και κολακευτικά προς τα ανθρώπινα μπουλούκια ότι και στη ζωή τους καταντούν με την μεγαλύτερη συχνότητα άσωτοι και φιλήδονοι. Και, μα τον Δία, εύλογα. Γιατί, αν κάποιοι αμελούν για την αρετή ετοιμάζοντας καλοπέραση για τους άλλους, δύσκολα θα πρόσθεταν το σωστό και το ηθικό πάνω από την προσωπική τους ευχαρίστηση και τρυφηλή ζωή ή θα επιδίωκαν την σύνεση αντί για την απόλαυση." Πριν 2000 χρόνια γραμμένα, νομίζω ότι δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρα από σήμερα στην δημοκρατία των σκανδάλων...

Τελειώνοντας ας αναφέρουμε και την περίπτωση (συνέβει αρκετές φορές στην αμερική αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη και σε όλες τις "δημοκρατίες") να μην υπάρχει κατάλληλος υποψήφιος! Εξάλλου σκεφτείτε πως ανεβαίνει ο πολιτικός τα σκαλοπάτια της εξουσίας; Με το όνομα; (κληρονομικά όπως οι βασιλιάδες) με την φήμη; (ηθοποιοί - αθλητές) Με τα λεφτά που ξοδεύει σε μια προεκλογική εκστρατεία; (Τα οποία προέρχονται από το μεγάλο κεφάλαιο που θα ζητήσει μετά την εκλογή το αντίτιμο) Που προσέλαβε τους καλύτερους διαφημιστές για να του φτιάξουν το καλύτερη δυνατή εικόνα που πρέπει να περνάει προς τα έξω; Τι γίνεται τότε, πως θα λειτουργήσει η δημοκρατία; Το μη χείρον βέλτιστο;
Φυσικά κυβέρνηση χωρίς πολίτες δεν μπορεί να υπάρξει, πολίτες όμως χωρίς κυβέρνηση; Αυτό περνάει από κανενός το μυαλό; μπα δεν αποτελεί κοινή γνώμη άρα δεν υπάρχει καν σαν γνώμη...

Στην εποχή λοιπόν της "μοναξιάς του συνωστισμού", "της λιμοκτονίας της αφθονίας" και "της δυστυχίας της ευμάρειας" η κοινή γνώμη καθοσιώθηκε στο έπακρο και πλέον το άσκεπτο άρχισε να "σκέπτεται" και το απερίσκεπτο να "παίρνει αποφάσεις" (για περισσότερα παράδοξα των καιρών μας εδώ). Όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της τρομερής αύξησης πληθυσμού, η οποία δημιούργησε μεγαλύτερες μάζες και επέφερε την καθημερινότητα σαν στείρα αναπαραγωγή του τετριμμένου στη δουλειά και τις σχέσεις. Αυτή με την σειρά της έφερε την αποκτήνωση και τον ξεπεσμό στο επίπεδο της απόλαυσης των αισθήσεων με συνέπεια τον περιορισμό της ελεύθερης σκέψης. Την θέση της γνώσης πήρε πλέον η πληροφορία μέσω της οποίας πλέον πέρνουμε τις αποφάσεις μας.
Όλα αυτά μπορούν ν'αλλάξουν αν αποφασίσει ο άνθρωπος να γυρίσει πίσω στις αρχές τις φιλοσοφίας. Δεν είναι οπισθοδρομισμός αφού οι αξίες και η γνώση που προσφέρει είναι διαχρονικές. Και ο πιο εύπλαστος άνθρωπος για ν' αλλάξει είναι το παιδί. Δυστυχώς όμως το σχολείο δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να μαζικοποιεί και να δημιουργεί ανθρώπους ρομπότ χωρίς συνείδηση και χωρίς δυνατότητα σκέψης. Η οικογένεια πιθανόν να έχει άγνοια, άρα σε μας που μας αρέσει η αρετή και οι αξίες της παραπάνω από το φθαρτό και το κοινό, σε μας πέφτει ο κλήρος ν' αναλάβουμε αυτό τον δύσκολο ρόλο της διδασκαλίας. Εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούμε, ο καθένας μας χωριστά, αν θέλουμε να υπάρξει κάποτε μια κοινωνία η οποία θα ζήσει για να χαρεί την έννοια της λέξης δημοκρατίας...