Αστισμός

Writen by Iptamenos Ollandos 8:03 π.μ. - 0 Comments

Έχω μια αδυναμία για την αστική ύπαρξη. Επειδή ντρέπομαι γι' αυτή μου την αδυναμία, πλέκω ευχαρίστως δημόσια το εγκώμιο του άστεγου, ο οποίος δεν νοιάζεται για βεβαιότητες, και του καλλιτέχνη, ο οποίος υποδαυλίζει τη φωτιά κάτω από την εστία της αναρχίας, τύποι οι οποίοι αντίστοιχα ορκίζονται στο όνομα του άγχους της αβεβαιότητας και του πανικού της ομορφιάς αλλά βαθιά μέσα μου προτιμώ να ζω όχι στην κόλαση αλλά δίπλα στη σόμπα μου.

Μια πραγματική αστική ύπαρξη – αυτή η τύχη δεν θέλει πάντα έτσι στα καλά καθούμενα να μου συμβεί αλλά τουλάχιστον προσπαθώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Χλευάστε όσο θέλετε: θεωρώ αυτήν την ύπαρξη, με όλη την τάξη και τη συμμετρία της, ως ένα έργο τέχνης.

Ένας αστός σηκώνεται όταν λαλούνε τα κοκόρια και πάει στο κρεββάτι μετά την ολοκλήρωση της εργασίας του. Τρώει το φαγητό του σε συγκεκριμένες ώρες, και πάντα το μεσημεριανό το μεσημέρι και το βραδινό το βράδυ. Δεν χάνει το χρόνο του ψάχνοντας μανικετόκουμπα ή συνδετήρες, διότι όλα βρίσκονται στη θέση τους. Έχει για όλων των ειδών τις βροχές την κατάλληλη ομπρέλα και τον χαροποιεί να έχει στην υπηρεσία του υπηρέτριες. Για τον Θεό καταλαβαίνει λίγα, αλλά στηρίζει με εμπιστοσύνη το χριστιανικό ταμείο για τα ορφανά, και κάνει έρωτα μετά το κλείσιμο των λογιστικών του βιβλίων. Όλη η ύπαρξη του αστού είναι σαφήνεια, αταραξία και εξωτερική όψη. Γνωρίζει ότι τον ζηλεύει τουλάχιστον ένας άνθρωπος.

Εγώ.

Δεν μπορώ να απελευθερωθώ από την εντύπωση ότι μια τυχοδιωκτική ύπαρξη οδηγεί σε δίψα για βόλεμα και ότι πολλοί προφήτες του αντι-αστισμού δεν είναι παρά βαρετοί άνθρωποι. Ενώ ταυτόχρονα μια αστική εξωτερική εμφάνιση μου μοιάζει ως μια ισχυρή εγγύηση για τα πιο βαθιά αισθήματα, κι ας ήταν μόνο επειδή πίσω απ' αυτή όλα είναι αμαρτία και καταπάτηση. Για τον αναρχικό και τον ακόλαστο μια αμαρτία είναι λίγο-πολύ αδιάφορη, για τον αστό είναι θέμα ραφιναρισμένης τακτικής και διακριτικής εξαπάτησης. Μου φαίνεται πιο ανήθικο, επομένως πιο ελκυστικό, να μην έχεις τύψεις για ένα τριμερές κουστούμι απ' ότι για μια προβιά ζώου. Η μυστική γοητεία του αστισμού είναι ακριβώς τόσο γοητευτικότερη όσο περισσότερο στερεή είναι η εξωτερική εμφάνιση.

Ένας αστός δε χρειάζεται να ανησυχεί για τα κοινά πράγματα της ύπαρξης. Δε ξοδεύει την ενέργειά του για να ηθικολογήσει για το χρήμα. Έχει αυτά που χρειάζεται, χάρη των υπηρετριών, στην ώρα τους. Δεν είναι σταθερός – όπως οι μποέμ – λόγω φτώχειας, αλλά λόγω ελεύθερης επιλογής. Βρίσκεται στις ιδανικές συνθήκες όπου με το πνεύμα του μπορεί να κινηθεί σε περιπέτειες χωρίς το ρίσκο των ανεμοστρόβιλων και των στραμπουλισμένων αστραγάλων, έχει χάρη στο οργανωμένο νοικοκυριό του άπειρο χρόνο στη διάθεση του για να γράψει περισπούδαστα δοκίμια για την ομορφιά και τον πανικό, χωρίς να χρειάζεται να πουλήσει το κορμί του για ένα τρεχούμενο λογαριασμό ή ένα σύλλογο κοινών συμφερόντων. Εν συντομία, στην ομαλή και κεντρομόλο ύπαρξή του μπορεί να κάνει τα πάντα εκεί όπου ο θυελλώδης αναρχικός και ο χαοτικός καλλιτέχνης, πάντα σε κυνήγι και πάντα σε φυγή, αγκιστρώνονται τόσο πολύ.

Όποιος πράγματι ταξιδεύει πασχίζει για σταθερότητα και όποιος θέλει να πάρει από τους θαυμαστούς δρόμους του πνεύματος και του σώματος την βαθύτερη απόλαυση πρέπει να φροντίσει να έχει κοινωνικά και επαγγελματικά τα πάντα σε τάξη – όχι, αυτήν την ιδέα δεν μπορώ να την αλλάξω. Θεωρώ τον τίτλο «αστός» ως ένα παρατσούκλι που κάποιος φέρει με τιμή.

Είναι αυτό μια προσπάθεια να τυλιχτείς τα ρούχα του εχθρού; Δεν είναι η προσάρτηση απαίσιων χαρακτηριστικών όπως η σπιτική αρμονία, η ευχαρίστηση για την ιδιοκτησία, η ακρίβεια και η ευρυθμία ένας τρόπος για να σε κάνουν ακριβώς άφθαρτο; Ε, και; Η ιδιότητα ενός αστού που προκαλεί την περισσότερη ζήλεια είναι ακριβώς ότι δεν δείχνει ενδιαφέρον για τέτοιες ερωτήσεις. Αυτός είναι, κάτω από τα δικά του πόδια τρίβονται οι πετρούλες της δικιάς του βόλτας. Μ' αυτό τελειώσαμε. Η επόμενη ερώτηση παρακαλώ.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.