Κιναιδώδης συμπεριφορά

Writen by Iptamenos Ollandos 11:34 π.μ. - 0 Comments

Τρέφω μια απέχθεια για τους ομοφυλόφιλους που συμπεριφέρονται σαν γυναίκες. Αυτή η αποστροφή δεν είναι καν αναμεμειγμένη με μια δόση οίκτου ή μια στάλα διασκέδασης˙ είναι ένα σαφές συναίσθημα του τώρα-πρέπει-να-ξεράσω. Το παραδέχομαι, υπάρχουν χειρότερα πράγματα, όπως γυναίκες που συμπεριφέρονται σαν άντρες. Αλλά ακόμη και η προηγούμενη κακή χρήση του σώματος έχει καλές πιθανότητες γι' αυτό. Βασίζεται σε μια παρεξήγηση. Είναι μια προδοσία στην οσμή της φωλιάς σου – αν μπορώ να το θέσω έτσι.

Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας που κουνώντας τους γοφούς και ανοιγοκλείνει τις ψεύτικες βλεφαρίδες του εμφανίζεται στην είσοδο ενός μπαρ για να δώσει εκεί, με την ελπίδα να τραβήξει την προσοχή, στην καλύτερη περίπτωση τη μίμηση μιας ξελογιάστρας, με κιτρινωπό το άσπρο του ματιού αλληθωρίζοντας εκστατικά σε φανταστικούς παραδείσους, είναι η στιγμή κατά την οποία ο χειμώνας της σκυθρωπότητάς μου πλακώνει εκκωφαντικά. Όποτε βλέπω έναν ομοφυλόφιλο με ανασηκωμένο ένα κρεμασμένο χέρι που κυματίζει να διασχίζει το δρόμο, συνειδητοποιώ ότι πράγματι έχω μέσα μου την προαιώνια κραυγή, το με τυμπανοκρουσίες πάθος για δολοφονία. Αδελφές με την κοινότυπη χροιά, αφήνοντας ανόητους αναστεναγμούς με ένα αέρα λες και αφήνουν την καυτή ανάσα του αγγέλου του ολέθρου, το μίσος ορμά αναστατωμένο με πίεση προς τα πάνω από τα παπούτσια μου στο φλεβικό μου σύστημα. Ένα αβγό μελάτο που βελούδινα εξαρθρώνει τον λαιμό του, σαν μια μαριονέτα ντυμένη με κουρέλια, με κάνει να γίνομαι μια χύτρα ταχύτητος από την οργή μου. Αγαπώ τον κίναιδο που με πλησιάζει σαν άντρας.

Είναι ακατανόητο για εμένα ότι κάποιος που λέει ότι αγαπάει άντρες σπαταλά έτσι επιπόλαια τη δική του ανδροπρέπεια. Μπορεί να ευχαριστεί πεσμένος στα γυμνά του γόνατα το Θεό που δεν ήρθε στον κόσμο ως γυναίκα και όμως προσπαθεί να συμπεριφερθεί σαν μια αλλόκοτη υπερβολή της. Όποιος αγαπά τους άνδρες οφείλει, αν είναι κάτι παραπάνω από ένα όργανο αναπαραγωγής, να αισθάνεται επίσης ότι προσελκύεται από το βασίλειο των ανδρών. Είναι οικείος με την οσμή και τον ιδρώτα τους. Νιώθει άνετα με τον τρόπο ομιλίας τους. Κατανοεί τους τρόπους συμπεριφοράς τους. Τρέφει μια αδυναμία για τις ελλείψεις και τις ανικανότητες τους.
Το μεγαλύτερο προνόμιο είναι ότι κατέχει ο ίδιος όλες αυτές τις ιδιότητες. Κάθεται εκεί σαν να είναι απ' έξω. Αντί γι' αυτό θα γελάσει νευρικά, θα συζητήσει και θα καυγαδίσει για ασήμαντα πράγματα, θα κοιτά επικριτικά και θα πουδράρεται με την ελπίδα ότι με αυτήν την επίδειξη καλλωπισμού θα ελκύσει κάποιον άνδρα.

Ολόκληρη η λατρεία του σκληρού άντρα δεν είναι παρά μια παραλλαγή του. Βλέπεις συχνά μέσα από τα δερμάτινα παντελόνια τις καλτσοδέτες. Αδικημένος θρήνος γουργουρίζει ανάμεσα στο μουστάκι και το μούσι. Χειραφετημένη σοφία από κουτιά συσκευασίας τροφίμων και λεσβιακός φανατισμός συρίζει προς τα πάνω από το δασύ στήθος. Το σκληρό αγόρι κλαίει στον πλατύ ώμο του σκληρού αγοριού. Υπάρχουν ρόπαλα, αλυσίδες, πόρπες και ρούχα από αλογότριχες αλλά το παντελόνι δεν έχει βγει καλά-καλά και, να, που με μια κραυγή τα πόδια σηκώνονται προς τα πάνω.

Ο κόσμος είναι χρωματιστός σαν το κουστούμι του γελωτοποιού, το γνωρίζω – και θα βρίσκονται πράγματι εκεί σίγουρα γυναίκες οι οποίες τυχαία έχουν βρεθεί σε σώμα ανδρός επειδή κατά τη διάρκεια της κύησης ο θεός των ορμονών πήρε έναν υπνάκο, και έχεις επίσης όντα, κάπου μεταξύ άντρα και γυναίκας, που με την εύθραυστη, ημιδιάφανη μορφή τους ξέρουν να μου απελευθερώσουν την οπτική μου ανάγκη για τον χωρίς άλλο γοητευτικό συνδυασμό ομορφιάς και ασθενικότητας, αλλά ένας τυπάκος που εθελοντικά κατέρχεται ένα σκαλοπάτι της δημιουργίας, όχι.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας

Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.