Έπαρση

Writen by Iptamenos Ollandos 9:08 π.μ. - 0 Comments

Η έπαρση είναι το μουρουνέλαιο του πνεύματος. Πρέπει κάθε μέρα να λαμβάνεις μια δόση για να μπορείς να προβάλλεις αντίσταση στο ποδοπάτημα του εξωτερικού κόσμου.

Όσο αηδιαστική και αν σου μοιάζει η έπαρση, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτήν. Έτοιμοι στέκονται πάντα οι πολιορκητές σου για να σε μικρύνουν ή να σου πετάξουν λάσπη, υπάρχει πράγματι πάντα ένας στρεπτόκοκκος, όρθιος στα δύο του πόδια, έτοιμος να σου ανακοινώσει χυδαία κουτσομπολιά που αφορούν εσένα ή να στρεβλώσει τα λεγόμενά σου. Η έπαρση προλαμβάνει τη μόλυνση από αυτά. Μ' αυτήν ατσαλώνεις τ' αδύναμα σημεία σου και την ποιότητά σου. Ειδικά αυτήν την τελευταία. Διότι ο καλοπροαίρετος συνάνθρωπός σου είναι ένας παθογόνος μικροοργανισμός, με αυτήν τη διαφορά: ότι ο καλοπροαίρετος συνάνθρωπος είναι χειρότερος. Ένας βάκιλος της γρίπης ή μια ψείρα αποβλέπει στα αδύνατα ακόμη σημεία σου, αλλά ο συνάνθρωπος σου δεν ντρέπεται, κατά προτίμηση κρυφά, να κάνει και τα δυνατά σου έναν εκλεκτό μεζέ για τα πλοκάμια του.

Η έπαρση είναι η διατήρησή σου. Πρέπει απλά να ανυψώσεις λίγο τον εαυτό σου, να τον θεωρήσεις λιγουλάκι αναντικατάστατο και να μη παρακολουθείς αδύναμα και παθητικά πως σε ροκανίζουν οι άλλοι. Πρέπει να βαδίζεις με την αγία πεποίθηση ότι περιτριγυρίζεσαι από ηλίθιους, αλλιώς σε ποδοπατάνε και γρήγορα ζεις ο ίδιος σε επίπεδο ηλιθιότητας. Οι νάνοι είναι αποφασισμένοι να σε κάνουν κατά ένα κεφάλι κοντύτερο. Η δική τους έπαρση, τούς λέει, ότι όλοι είναι τόσο άχρηστοι όσο αυτοί. Δεν σου μένει λοιπόν τίποτα άλλο παρά να ορίσεις τη δόση για μια προσωπική έπαρση, μια πικρή έπαρση δύναμης, ενέργειας και αντίστασης. Εν ολίγοις: μουρουνέλαιου.

Με τις χοντρές σόλες της αυτομεγέθυνσής σου περπατάς για να λιώσεις όλα τα ζωύφια γύρω σου. Τεχνητή έπαρση εναντίον της εκ γενετής.

Τα μεγαλύτερα πυώδη εξανθήματα βρίσκονται σε αυτούς που η έπαρση είναι σταθερή στον τρόπο σκέψης του. Δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν από την έπαρσή τους, δεν έχουν ούτε καν συνείδηση των δυνατοτήτων της για διαστρέβλωση. Η έπαρση σ’ αυτούς δεν είναι μέσο για να διαφοροποιηθούν ή για να κάνουν τον εαυτό τους δυνατότερο, είναι ένα όργανο μέτρησης της χυδαιότητάς τους. Δεν την λαμβάνουν ως γιατρικό, υπήρχε ήδη στο αίμα τους.

Μάλλον – επειδή αφορά ανθρώπους χωρίς αίμα, αβγά ψείρας και όλα αυτά που σέρνονται εκεί που είναι αρκετά χαμηλά – στα απόβλητα που κυλάνε στις φλέβες τους.

Η πιο κρυφή τους ιδιότητα είναι ότι νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι. Είναι μια τυπική πάθηση των Κάτω Χωρών. Ζω ήδη για χρόνια στο εξωτερικό και δεν χρειάζεται, σε μια επίσκεψη στην Ολλανδία, παρά για λίγο μόνο να πω ότι έτσι είναι και ότι καμιά κοινωνία δεν φτάνει την ολλανδική, και αμετάβλητη η ματιά της ευγνωμοσύνης των σκυλιών στρέφεται προς το μέρος μου. Όπως οι άνθρωποι στον σωλήνα του κλάματος[1] γνέφουν που και που στην “οικογένεια στο σπίτι”, έτσι γράφω και εγώ με σταθερά διαστήματα παύσεων σε μια ολλανδική εφημερίδα κάτι για νόστο, κανάλια, ολλανδική εγκαρδιότητα, τυλιγμένη φιλέτο ωμής ρέγγας σε ξύδι[2] και ούτω καθ’ εξής και κοίτα: κέρδισα τα προς το ζην μου. Το παρακολουθώ προσεκτικά. Έχω τους αναγνώστες μου στην Ολλανδία. Όσο για εμένα, μπορούν ένας προς έναν να πάνε να πνιγούν στα κανάλια τους, νερόλακκους, λιμνούλες, πλημμυρισμένα αναχώματα και ακρωτήρια, αλλά θα ήμουν τρελός να μην τους κολακεύω.

Η έπαρση είναι ανυπόφορη χωρίς αυτοσαρκασμό. Όποιος για να διατηρήσει την κατάσταση του στην καθημερινή τριβή με τους συκοφάντες και τις μεταδοτικές λεγεώνες της κακοήθειας, χορηγεί ο ίδιος στον εαυτό του την απαιτούμενη έπαρση, μια κουταλιά καθημερινά, είναι σε θέση να την ελέγχει και να την χειρίζεται επιδέξια. Την κρατά στη χούφτα του. Γι' αυτό θα είναι η έπαρσή του μια μορφή αυτοσαρκασμού.

Όπως επίσης ο αυτοσαρκασμός του δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή έπαρσης. Με το να μην παίρνει κάποιος στα σοβαρά τον εαυτό του δεν πέφτει χαμηλά, αντίθετα αυξάνει την ανοσία του. Όποιος νομίζει ότι ο αυτοσαρκασμός είναι μια μορφή ταπείνωσης κάνει λάθος: είναι ένα εξαιρετικό μέσο για να προλαμβάνεις τους εχθρούς σου και να τους παίρνεις, με τα ίδια τα όπλα τους, τα όπλα από τα χέρια.

Άνθρωποι για τους οποίους ο αυτοσαρκασμός δεν είναι ζήτημα μιας αυτο-χορηγούμενης φαρμακευτικής αγωγής αλλά μιας δεύτερης φύσης – το είδος των γεννημένων σχετικιστών του “κάνε απλά ό,τι θέλεις” - εξελίσσονται, αργά ή γρήγορα, σε τόσο στενόμυαλους και εμπαθείς όσο και αυτοί που η έπαρση κυλά στο αίμα τους.

Είναι και τα δύο τονωτική τροφή και έχουν σχέση, όπως και κάθε φάρμακο, με τη δοσολογία. Όποιος γνωρίζει να τα χορηγεί σε συνδυασμό, για να αντιμετωπίσει ακολούθως τους πολιορκητές του με τ' αποτελέσματα της “συνολικής θεραπείας” του, είναι σχεδόν ανίκητος.

Αλλά αλίμονο, αν το ένα φάρμακο εξουδετερώσει το άλλο. Η έπαρση γίνεται τότε ψυχρή σοβαρότητα, ειρωνικό παραμιλητό, σκέτη πίκρα. Ό,τι ξεκίνησε σαν άμυνα τελειώνει, λόγω λανθασμένης διαχείρισης του φαρμακείου, ως επιθετικότητα.

[1] [ΣτΜ] υποτιμητικός νεολογισμός του συγγραφέα για την τηλεόραση (1978).

[2] [ΣτΜ] Παραδοσιακός ολλανδικός μεζές.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.