Απληστία

Writen by Iptamenos Ollandos 9:16 π.μ. - 1 Comments

Όσο εύκολο κι αν μου είναι να τραβήξω την κουρτίνα αποκαλύπτοντας τις κακίες μου και τις χωριατιές μου, σε τέτοια ελαττώματα που προκαλούν συμπόνοια, όπως εμπιστοσύνης και συγκαταβατικότητας, για να επωφεληθώ λογοτεχνικά, τόσο δύσκολο μου είναι να παραδεχτώ ότι με κατέχει η απληστία. Οι άλλες μου, αν και όχι καλύτερες τις βρίσκω πραγματικά πολύ υποδεέστερες, χειρότερες από την παρόρμηση για φόνο.

Πολλές φορές πράγματα που δεν έχω με αρρωσταίνουν από επιθυμία. Το χέρι μου, που ευχαρίστως αδράχνει, είναι σε θέση να κομματιάσει μια πεταλούδα που δεν θα θελήσει από μόνη της να φτερουγίσει μέσα στη συλλογή μου. Man's heart eats all things, and is hungry still[1] – λέει ο ποιητής. Λοιπόν, αν αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης καρδιάς, τότε είμαι ο πιο ανθρώπινος από τον οποιονδήποτε.

Εάν δω κάτι άξιο κατοχής που δεν το έχω ακόμη, ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα άλλο πια. Τίποτα δε ν μπορεί να με σαγηνεύσει, τίποτα δεν μ' ενδιαφέρει, μόνο αυτό. Όλα τ' άλλα έχουν γίνει άοσμα, χλωμά και είναι προορισμένα για την πλέμπα. Τα σαγόνια μου ανοιγοκλείνουν όπως της γάτας που παραφυλάει ένα πουλί, αρχίζω να ιδρώνω και μόνο μια σκέψη με διαπερνά: ότι θα ησυχάσω πάλι μόνο όταν θα μπορέσω να κάνω δικό μου το αντικείμενο της επιθυμίας μου. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα σωληνάριο αλοιφής το οποίο εγώ ο ίδιος σίγουρα δεν χρειάζομαι αλλά μια ντουζίνα λεπροί θα έβρισκαν χρησιμότατο, θ' άφηνα αυτήν την ντουζίνα να πεθάνει έναν μαρτυρικό θάνατο και θα την έπαιρνα μπροστά στα γεμάτα σκουλήκια μάτια τους. Φυσικά δεν αφορά σωληνάρια αλοιφών. Αφορά τα πιο ηλίθια φτηνοπράγματα, βιβλία που ποτέ δεν θα διαβάσεις, αντικείμενα που – πόσο κοινότυπο, – είναι μόνο για διακόσμηση, πράγματα που εν συντομία, στύβοντάς τα δεν πρόκειται να βγάλεις ούτε ιαματικό ούτε οικονομικό όφελος.

Μόλις λαχταρήσω ένα αντικείμενο δεν μπορώ για μερόνυχτα να κλείσω μάτι. Επινοώ τεχνάσματα, παραπλανώ ανταγωνιστές, παραχαράζω επιταγές, πηγαίνω όλα τα υπάρχοντά μου στο ενεχυροδανειστήριο, υπολογίζω τα υπέρ και τα κατά ενός γάμου με μια καμπουριασμένη, εντελώς τρελή, μα πάμπλουτη τσούλα, όλα για να έρθει στην κατοχή μου το εν λόγω αντικείμενο.

Επειδή το θέλω τόσο πολύ, παραβλέπω ότι συνήθως πρόκειται για ένα εντελώς άχρηστο αντικείμενο σπανίως επιθυμητό από άλλους. Κατά κανόνα λοιπόν το αποκτώ. Αλλά ακόμα και αυτή η ευδαιμονία δεν μου είναι ύποπτη. Είναι η έξαψη της επιθυμίας μου που κάνει να σκέφτομαι ότι ανταγωνιστές περιμένουν και παραφυλάνε, ότι με φαντάζομαι περικυκλωμένο από αναρίθμητους οπλισμένους ως τα δόντια άρπαγες. Η απληστία είναι μια φρικτή ιδιότητα – σε κάποιον άλλο.

Εγώ δεν μπορώ να κάνω χωρίς. Αλλά μόλις έχω στην κατοχή μου το αντικείμενο εξασθενίζει άμεσα το ενδιαφέρον μου γι' αυτό. Το βάζω σε μια ντουλάπα, ή το πετάω σ' ένα κουτί και δεν το ξαναβλέπω πια. Νιώθω δυστυχισμένος και κενός. Η έξαψη έχει φύγει.

Ζω ξανά μόλις λαχταρίσω το επόμενο αντικείμενο για την πλεονεξία μου. Στην πραγματικότητα επιθυμώ τα πάντα, επειδή δε μπορώ να ζήσω σε μια κατάσταση μη επιθυμίας.

Ποτέ δεν χρειάζεται να ψάξω πολύ για να βρω αντικείμενα για την απληστία μου. Μ' ενδιαφέρει μόνο το αιμοβόρο συναίσθημα να μπορέσω να συντρίψω θανατηφόρα και χωρίς να μπορεί να αμυνθεί ένα θύμα κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μου. Με ενδιαφέρει η εκ των προτέρων ευχαρίστηση να ξαναπάω για κυνήγι. Η απόλαυση δεν είναι τίποτα, η επιδίωξη τα πάντα.

Επιθυμούσα μόλις τώρα έναν διθύραμβο για την απληστία. Δεν υπήρχε ως τα τώρα. Γι' αυτό τον γράφω ο ίδιος. Τώρα υπάρχει και κοίτα: δεν μ' ενδιαφέρει πια. Τον δίνω σε σας.

[1] [ΣτΜ] Η καρδιά του ανθρώπου τρώει όλα τα πράγματα, και συνεχίζει να πεινάει. Απόσπασμα από το ποίημα Νυχτερινές Σκέψεις του Edward Young, 1683 – 1765.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.