Writen by
Iptamenos Ollandos
1:17 π.μ.
-
2
Comments
Κ. Καρυωτάκης (1896-1928)
Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Οι επιλογές των ποιημάτων είναι εξαιρετικές και στοχευμένες. Το ποίημα του Καρυωτάκη, από τις σάτυρες, είναι πάντα τόσο επίκαιρο. Κι εμείς πάντα "ελεύθεροι πολιορκημένοι"
ΑπάντησηΔιαγραφή@ and33
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο. Πραγματικά οι επιλογές είναι στοχευμένες. Η ποίηση απευθύνεται στην καρδιά. Όσο κιαν προσπαθώ στο άλλο ιστολόγιο μου να μιλήσω στη λογική, δεν μπορώ να φτάσω το συναίσθημα που φτάνει ο ποιητής με 2-3 τετράστιχα...
Καλή σου μέρα.