Writen by
Iptamenos Ollandos
6:58 μ.μ.
-
4
Comments
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα 'ρθει κι η ώρα εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές
παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα 'ρθει κι η ώρα εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
...................................................
Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο,
σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
κι από τις δροσοσταλαματιές
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
...................................................
Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο,
σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Όλος ο Δωδεκάλογος για κατέβασμα εδώ.
Αγαπητέ μου Ιπτάμενε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική η ανάρτησή σου. Θα μπορούσε να γίνει το έναυσμα μιας συζήτησης για το πώς εξηγείται ο συνεχής κυματισμός τής Ιστορίας μας. Λίγα χρόνια καλά και μετά κάποια καταστροφή διαρκείας. Γιατί να μας φεύγει πάλι ο βράχος σαν το Σίσυφο;
Σκέφτομαι την πρόσφατη ιστορία μας. Μετά από την καταστροφική δεκαετία του 40, φτώχεια αλλά σταδιακή ανάπτυξη, μετανάστευση, η μαυρίλα της χούντας, η καταστροφή της Κύπρου και μετά τα «καλά χρόνια» τής ευημερίας των δανεικών. Και σήμερα η διεθνής ανυποληψία τής πατρίδας μας και το χάος της αρχόμενης ήδη χρεοκοπίας. Δεν πρόκειται βέβαια για νομοτέλεια, είναι ζήτημα συσσώρευσης λαθών σε συλλογικό επίπεδο.
Εύχομαι καλή συνέχεια στο ποιοτικό σου έργο.
Καλησπέρα Άρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήναι σωστά θέτεις τον προβληματισμό και πολύ καλά τον ξεδιπλώνεις.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που ονομάζεις "συσσώρευση λαθών" είναι στην ουσία η λήθη. Η λήθη του ιδεώδους που έδωσε τον πολιτισμό στο υπόλοιπο κόσμο. Ένα ιδεώδες που ακόμα και αν δεν υπάρχει η Ελλάδα θα αποτελεί πάντα το υπόστρωμα για ότι ωραίο ανθίσει ποτέ. Ένα ιδεώδες το οποίο δεν διδασκόμαστε στα σχολεία της Ελλάδος αλλά διδάσκεται στο εξωτερικό. Είναι εκτίμηση μου ότι το κάστρο μας πάντα πέφτει από μέσα. Αλλά αυτό που ξεχνάνε οι "πατριώτες" είναι ότι όσο και αν κόβουν και πατάνε τα λουλούδια ο σπόρος υπάρχει και θα βλασταίνει πάντα. Αυτό είναι το χαρμόσυνο μήνυμα που δίνει ο κατά τα άλλα δυσοίωνος προφητικός λόγος του ποιητή. Τουλάχιστον έτσι το κατανοώ εγώ :))
ΥΓ. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ιπτάμενε είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό θα μπορούσες να διαλέξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκίνησες βαθιά και σ' ευχαριστώ γι' αυτό
καλό σου βράδυ
Να είσαι καλά Silena,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά μια απλή διαλογή δεν συγκινεί:
μόνο ο λόγος του ποιητή μπορεί να μας αγγίξει τόσο βαθιά.