Φθόνος

Writen by Iptamenos Ollandos 6:49 μ.μ. - 0 Comments

Ο φθόνος, έτσι ξέρουμε όλοι, είναι πράσινος και κίτρινος. Και αυτό που κυρίως γνωρίζουμε είναι ότι όλοι κατέχονται απ’ αυτόν – εκτός από εμάς. Δεν υπάρχει ελάττωμα που να μην αποδίδουμε τόσο γρήγορα και στις πιο διαφορετικές περιπτώσεις σε κάποιον άλλον, αλλά από το οποίο, εμείς προσωπικά, είμαστε περιέργως ανέγγιχτοι.

Η πλεονεξία, η αλαζονεία, η φιλαργυρία, η σπατάλη, μια κακή διάθεση, μια χαρούμενη διάθεση – για κάποιον άλλον είναι όλα ζήλεια. Η ζήλεια μας – ένα θύμα κακίας, τίποτα παραπάνω, μια παραφορά, μια περίπτωση παραμέλησης της ανησυχίας, δυσκοιλιότητα.

Αν παραδεχόμαστε ότι όντως μας μαστίζει έστω και λίγος φθόνος, τότε φαίνεται ότι εκεί, ξαφνικά, μαζεύονται γύρω του αποκλειστικά ευγενή συναισθήματα. Ζηλεύουμε το μεγάλο ταλέντο κάποιου, ή την ομορφιά κάποιου άλλου, την εργατικότητα ή τη μνήμη. Όχι ότι εμείς θα θέλαμε να είχαμε αυτό το ταλέντο ή την ομορφιά – είμαστε για να το πούμε με ειλικρίνεια πολύ τεμπέληδες γι’ αυτό ή πολύ απασχολημένοι με την πάρτη μας – ω όχι, θέλουμε να δείξουμε σε μερικούς ότι δεν είμαστε του δρόμου, ότι είμαστε σίγουρα σε θέση να αναγνωρίσουμε τον πολιτισμό τους ή να βιώσουμε κάτι αισθητικό. Έτσι δεν ζηλεύουμε λοιπόν κάποιον που έχει πολύ δυνατή μνήμη – αποδίδουμε απλώς στη μνήμη την τιμή που της αξίζει. Μια υπόκλιση ευγένειας, μετά την οποία, εσωτερικά ευχαριστημένοι με τη βραχύτητα της μνήμης μας, συνεχίζουμε να μισοκοιμόμαστε. Μια ζήλεια που προτιμά να τ’ αφήνει όλα ως έχουν.

Ποτέ όμως δεν παραδεχόμαστε ότι ο καλπάζων φθόνος μας πιάνει από το γιακά όσον αφορά τις κοινότυπες, χυδαίες υποθέσεις, καταστάσεις στις οποίες σίγουρα θα θέλαμε να δούμε να επιφέρουν μια βελτίωση σ’ εμάς – περισσότερα λεφτά, ένα σπορ αυτοκίνητο, ένα μεγαλύτερο σπίτι, μια μη-φεμινίστρια γυναίκα χωρίς μπικουτί, εν ολίγοις, όχι μια ουγκιά, αλλά τόνους περισσότερα. Τότε προσποιούμαστε ότι χαιρόμαστε από καρδιάς τα πλούτη του άλλου, φερράρι, σπίτι στην εξοχή και πανέμορφη γυναίκα, συνήθως με ένα σχόλιο στο αηδιαστικό και υποκριτικό στυλ του ‘μπορούμε να δούμε τον ήλιο να λάμπει καλύτερα στο νερό’. Στην πραγματικότητα φυσικά και δεν χαιρόμαστε καθόλου για τον ήλιο του άλλου. Θα προτιμούσαμε να δούμε να πέφτει ένα ποτάμι λάβας στα χαρτονομίσματά του, ένα ξεριζωμένο δέντρο στη φερράρι του, ένα φουσκωμένο ποτάμι στο σπίτι του και ένας υπόκωφος κεραυνός στ’ όμορφο κορίτσι του, και στη συνέχεια θα ευχόμασταν με μεγαλύτερη ακόμα απόλαυση γι’ αυτόν που τον φέραμε σε κατάσταση ζητιανιάς, όξινη βροχή, σιρόκους, καταιγίδες, μπόρες, χιονοστιβάδες που παρασύρουν – ένα κολασμένο κοκτέιλ μετεωρολογικής κακουχίας – πάνω στο γυμνό κορμί του. Από μέσα μας φυσικά – θα δαγκώναμε πρωτύτερα τη γλώσσα μας παρά να δηλώναμε δημοσίως ότι ζηλεύουμε.

Και στην πιο φρικτή απ’ όλες τις ζήλιες, αυτή της αγάπης – ναι, εκεί θα είμασταν πραγματικά τρελοί. Το να υποφέρεις απ’ αυτήν δημόσια, ενώ στην ουσία είσαι γενικά παραδεχτός ως μοντέρνος, φωτισμένος, προοδευτικός, χειραφετημένος, αυτό απλά δεν είναι …καθώς πρέπει. Θα πρέπει σίγουρα να είσαι ένας παλαιάς κοπής εντυπωσιακά ανόητος όταν θέλεις να ξεκόψεις από τις σεξουαλικές αλλαγές του αγαπημένου σου ή της αγαπημένης σου συνυπολογισμένου και του εχθρού σου με αδιαφορία.

Για τη ζήλεια θα έπρεπε, όπως και αν δεις το θέμα, να ντρέπεσαι. Είτε πρόκειται για την επιθυμία αυτών που κάποιος άλλος έχει, είτε για απευχή σε κάποιον άλλο αυτών που εσύ εποφθαλμιείς, είναι καλύτερα να μην την διακηρύττεις ποτέ ως κινητήριο δύναμη στον εαυτό σου – το πολύ σαν μια συνήθεια παροδικής και δευτερεύουσας φύσης, μια κωμική πλευρά του χαρακτήρα σου όπως το τραύλισμα ή μια μύτη που τρέχει. Εντωμεταξύ κάθεται αυτό το πρασινοκίτρινο αρπακτικό πουλί στον ώμο σου και χλευάζει. Γνωρίζει, όποιο καπέλο χαζού κι αν του φορέσεις, ότι μια μέρα θα μπήξει τα νύχια του στο λαιμό σου, χωρίς να χολοσκάει για τον ρόλο στον οποίο το έχεις απωθήσει, και ότι θα θριαμβεύσει ως ο βασιλιάς όλων των τραγωδιών.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.