Writen by
Iptamenos Ollandos
8:44 π.μ.
-
0
Comments
Ήταν μια ολόκληρη κίνηση από μέρη σώματος. Εικόνα πιο κατανοητή δεν
μπορώ να δώσω. Υπήρχαν γλώσσες, γυμνές πλάτες και μπούτια. Πόδια που μπλέκονταν
μεταξύ τους. Μέσα σε μια μέθη από επιθυμίες περνούσαν βλεφαρίδες, δάχτυλα και
αγκώνες. Στόματα ανοίγανε και κλείνανε . Άκρες από μύτες τρέμανε. Υπήρχε ένα συναίσθημα
σκληρής, κατσαρής τρίχας. Μια ροζ θάλασσα δέρματος περνούσε κυματίζοντας αργά.
Στην εικόνα ξαφνικά εμφανίζεται μια σπονδυλική στήλη η οποία κυρτώνει, όπως
κάποιου που θέλει να επιτεθεί και παραμένει για λίγο ακόμα σε στάση αναμονής. Μια
καμπυλότητα παγωμένη στο χώρο και το χρόνο. Όχι περισσότερο από ένα
δευτερόλεπτο. Κατά τ' άλλα μόνο κινήσεις, κινήσεις.
Τι έχω, για όνομα του Θεού, δημιουργήσει; Έχω ήδη το συναίσθημα ότι σηκώθηκα από το κρεββάτι με κακή διάθεση ενώ δεν έχω ακόμη ούτε καν σηκωθεί. Γιατί έχω την ιδέα, ενώ τα θυμάμαι όλα, ότι δεν θυμάμαι τίποτα;
Είναι επειδή κανένα πρόσωπο δεν θέλει να ξεκαθαρίσει μέσα από την ομίχλη. Βλέπω μέλη σώματος, και ούτε καν τα πιο ασήμαντα, σε όλο τους το μεγαλείο – αλλά σε ποιον ανήκουν αυτά; Αυτή η σκόρπια βλεφαρίδα δεν μου δίνει κανένα αντικλείδι. Αυτή η σύντομη ματιά στην άκρη μιας μύτης – θα μπορούσε να ταιριάζει σε τόσα πολλά πρόσωπα.
Δεν είμαι σε θέση να ανακαλέσω κάτι συμπαγές, να καρφώσω κάτι σταθερά στη μνήμη μου. Όλα ρέουν διαρκώς.
Η αίσθηση της δράσης, της επίθεσης και αντίστασης, υπάρχει σε αφθονία αλλά μοιάζει σαν να μην ήταν αναμεμιγμένος κανένας άνθρωπος με το δικό του χαρακτήρα, με την δική του ιστορία και μια δική του μελλοντική προσδοκία. Ή υπήρχαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι; Μάταια ψηλαφώ για διαχωριστικές γραμμές.
Έχω απολαύσει αλλά δεν ξέρω τι. Τώρα πια δεν μ' ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που κυρίως μ' ενοχλεί είναι που δεν μπορώ να θυμηθώ κανένα πρόσωπο – πρόσωπα; Μια απροσδιόριστη θλίψη με κυριεύει. Έζησα για λίγο στην κορυφή της ευτυχίας και το σημαντικότερο μου έχει ξεγλιστρήσει. Χάνοντας τον εαυτό μου χάνω και τον άλλο. Μου διαφεύγει η ουσία του.
Ό,τι περνά μπροστά από το θολωμένο βλέμμα μου είναι μέλη που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάθε νεαρό. Το πρόσωπό του – αυτή η μία, ιδιαίτερη περιοχή όπου η γλώσσα, οι επιθυμίες και η ομορφιά βρίσκονται μαζί ανακατεμένες – δεν θέλει να μου αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχουν χείλη που πάνω τους να κύλησε μια πρόταση, καμιά ματιά που να πέταξε σπίθες. Σπασμωδικά προσπαθώ να ανακατασκευάσω κάτι από ένα τέτοιο πρόσωπο αλλά αυτό παραμένει, μέσα σ' αυτόν τον ορμητικό χείμαρρο κινήσεων, το μοναδικό θολό σημείο. Φευγαλέο και από το χρόνο ξεφτισμένο. Με δυσκολία συμπληρώνω ένα κεφάλι, αλλά τη στιγμή που έχω τελειώσει γνωρίζω ήδη ότι ήταν κάποιου άλλου, ένα τυχαίο κεφάλι, κάποτε ιδωμένο με μια ανιδιοτελή, νηφάλια διάθεση σ' ένα υπαίθριο εστιατόριο ή στην παραλία. Επιτυγχάνω να ανακαλέσω ακόμη και απαράμιλλα πρόσωπα ονείρων. Αλλά την ίδια στιγμή έχω ήδη συνειδητοποιήσει: εκείνο ήταν ακόμη πιο μοναδικό. Και μου ξεφεύγει.
Καταριέμαι. Τραβώ τα μαλλιά μου. Δαγκώνω τα μαξιλάρια μου. Όλα μάταια.
Βλέπω ένα τοίχο με χιλιάδες πρόσωπα, το προϊόν ενός παρανοϊκού σχεδιαστή ταπετσαριών. Είναι κατά κάποιον ανηλεή τρόπο ρεαλιστικά, καμιά λεπτομέρεια δεν παραμένει αμφίβολη. Το πρόσωπο που ψάχνω δεν βρίσκεται εκεί.
Πως μπορώ να γνωρίζω τόσα πολλά γι' αυτό που δεν θυμάμαι; Πρέπει να βρίσκεται κάπου, βαθιά μέσα μου, κρυμμένο. Αρνείται απλά να αποκαλυφθεί. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί με περιγελά. Αυτή η ημέρα γίνεται ολοένα και χειρότερη, το νιώθω, μια μέρα που ξύπνησα με κακή, πολύ κακή διάθεση.
Τι έχω, για όνομα του Θεού, δημιουργήσει; Έχω ήδη το συναίσθημα ότι σηκώθηκα από το κρεββάτι με κακή διάθεση ενώ δεν έχω ακόμη ούτε καν σηκωθεί. Γιατί έχω την ιδέα, ενώ τα θυμάμαι όλα, ότι δεν θυμάμαι τίποτα;
Είναι επειδή κανένα πρόσωπο δεν θέλει να ξεκαθαρίσει μέσα από την ομίχλη. Βλέπω μέλη σώματος, και ούτε καν τα πιο ασήμαντα, σε όλο τους το μεγαλείο – αλλά σε ποιον ανήκουν αυτά; Αυτή η σκόρπια βλεφαρίδα δεν μου δίνει κανένα αντικλείδι. Αυτή η σύντομη ματιά στην άκρη μιας μύτης – θα μπορούσε να ταιριάζει σε τόσα πολλά πρόσωπα.
Δεν είμαι σε θέση να ανακαλέσω κάτι συμπαγές, να καρφώσω κάτι σταθερά στη μνήμη μου. Όλα ρέουν διαρκώς.
Η αίσθηση της δράσης, της επίθεσης και αντίστασης, υπάρχει σε αφθονία αλλά μοιάζει σαν να μην ήταν αναμεμιγμένος κανένας άνθρωπος με το δικό του χαρακτήρα, με την δική του ιστορία και μια δική του μελλοντική προσδοκία. Ή υπήρχαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι; Μάταια ψηλαφώ για διαχωριστικές γραμμές.
Έχω απολαύσει αλλά δεν ξέρω τι. Τώρα πια δεν μ' ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που κυρίως μ' ενοχλεί είναι που δεν μπορώ να θυμηθώ κανένα πρόσωπο – πρόσωπα; Μια απροσδιόριστη θλίψη με κυριεύει. Έζησα για λίγο στην κορυφή της ευτυχίας και το σημαντικότερο μου έχει ξεγλιστρήσει. Χάνοντας τον εαυτό μου χάνω και τον άλλο. Μου διαφεύγει η ουσία του.
Ό,τι περνά μπροστά από το θολωμένο βλέμμα μου είναι μέλη που θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάθε νεαρό. Το πρόσωπό του – αυτή η μία, ιδιαίτερη περιοχή όπου η γλώσσα, οι επιθυμίες και η ομορφιά βρίσκονται μαζί ανακατεμένες – δεν θέλει να μου αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχουν χείλη που πάνω τους να κύλησε μια πρόταση, καμιά ματιά που να πέταξε σπίθες. Σπασμωδικά προσπαθώ να ανακατασκευάσω κάτι από ένα τέτοιο πρόσωπο αλλά αυτό παραμένει, μέσα σ' αυτόν τον ορμητικό χείμαρρο κινήσεων, το μοναδικό θολό σημείο. Φευγαλέο και από το χρόνο ξεφτισμένο. Με δυσκολία συμπληρώνω ένα κεφάλι, αλλά τη στιγμή που έχω τελειώσει γνωρίζω ήδη ότι ήταν κάποιου άλλου, ένα τυχαίο κεφάλι, κάποτε ιδωμένο με μια ανιδιοτελή, νηφάλια διάθεση σ' ένα υπαίθριο εστιατόριο ή στην παραλία. Επιτυγχάνω να ανακαλέσω ακόμη και απαράμιλλα πρόσωπα ονείρων. Αλλά την ίδια στιγμή έχω ήδη συνειδητοποιήσει: εκείνο ήταν ακόμη πιο μοναδικό. Και μου ξεφεύγει.
Καταριέμαι. Τραβώ τα μαλλιά μου. Δαγκώνω τα μαξιλάρια μου. Όλα μάταια.
Βλέπω ένα τοίχο με χιλιάδες πρόσωπα, το προϊόν ενός παρανοϊκού σχεδιαστή ταπετσαριών. Είναι κατά κάποιον ανηλεή τρόπο ρεαλιστικά, καμιά λεπτομέρεια δεν παραμένει αμφίβολη. Το πρόσωπο που ψάχνω δεν βρίσκεται εκεί.
Πως μπορώ να γνωρίζω τόσα πολλά γι' αυτό που δεν θυμάμαι; Πρέπει να βρίσκεται κάπου, βαθιά μέσα μου, κρυμμένο. Αρνείται απλά να αποκαλυφθεί. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί με περιγελά. Αυτή η ημέρα γίνεται ολοένα και χειρότερη, το νιώθω, μια μέρα που ξύπνησα με κακή, πολύ κακή διάθεση.
Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου