Writen by
Iptamenos Ollandos
7:55 π.μ.
-
0
Comments
Δημήτρης Α. Δημητριάδης*
Ποιος είπε ότι σωπαίνουν οι νέοι; Ποιος είπε ότι τα νέα παιδιά δεν
έχουν φωνή; Στους κολασμένους καιρούς μας που οι ψυχές βαριανασαίνουν, ο
ουρανός ασφυκτιά κι η κοινωνία τήκεται από υπονομεύσεις, υποτιμήσεις,
χρεωλύσια, σπρεντς κι ανελέητο φόβο, τα νέα παιδιά εξακολουθούν να μας
καλούν να σκεφτούμε μεγαλόφωνα, θρέφοντας την έννοια του θαύματος και το
θαύμα της έννοιας.
Αυτά τα παιδιά του γκρεμισμένου μας κόσμου, τα μόνα που τολμούν ν’
αντικρίζουν τον ίλιγγο μιας πραγματικότητας που δεν τη θέλουν, που
ευτυχώς δεν την έπλασαν κι ευτυχώς δεν τα έπλασε, που κατάφεραν να
διασχίσουν τους ωκεανούς του βούρκου κολυμπώντας σε ύπτια θέση με το
βλέμμα καρφωμένο στ’ άστρα, που «παρεκκλίνουν» και θεωρούνται
«αντικοινωνικά», αυτά είναι η ελπίδα μας.
Αυτά τα παιδιά, με τις ατέλειωτες πληγές που κανένα φάρμακο δε
στάθηκε δυνατό να τις κλείσει, οι νέοι πεισματάρηδες που το σύστημα
πάσχισε να τους χαλάσει, να τους αφαιρέσει την πρώτη τους λάμψη με χίλια
δυο βερνίκια, να τους ξεμάθει τη γνήσια ανυπακοή που τους δίδαξε ο Χοκ
Φιν φυτεύοντάς τους αμέτρητα μέτρια παραμύθια και τα «γονίδια του
νικητή», κλείνοντάς τους το μάτι, αυτά τα παιδιά συγκράτησαν ό, τι είναι
να κρατήσουν, γνωρίζοντας καλά, πολύ καλά, ότι η ουσία της ζωής
ίπταται, δεν εκχωρείται, δεν υποθηκεύεται, δεν ευτελίζεται για το χατίρι
κανενός, παντού: στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στο Σαντιάγο, στη
Νικαράγουα, στη Μαδρίτη, στην Ελλάδα, στο Σύνταγμα… Στα δύσμοιρα χρόνια
μας τα όνειρά τους γίνονται ποιήματα και θούρια και μνημόσυνα, μυστικές
κρύπτες, σημειώματα για μποτίλιες στο πέλαγος των διαδηλώσεων, σπινθήρες
του δυτικού πολιτισμού που μας θερίζει, σημαίες αντίστασης ανάμεσα σε
ρόπαλα, κράνη, δακρυγόνα, φλόγες και άρματα.
Αυτά τα παιδιά που ταΐστηκαν απ’ την πρώτη στιγμή τους με μύριες
αλλαγές της κακιάς ώρας, με ηχηρές παραινέσεις από φριχτούς ρήτορες και
«δυναμικά στελέχη», με την ανυπόφορη αυταρέσκεια, θρασύτητα κι αναίδεια
αυτών που κυριαρχούν στην πολιτική αρένα υποταγμένοι, αυτά τα παιδιά που
δεν χώνεψαν τίποτα και τίποτα δεν μπορούν να ξεχάσουν, που απορρίπτουν
εντελώς κι ολοκληρωτικά, που πάντα θα’ ναι εκεί και πάντα θα υπάρχουν,
με την ψυχή τους, με τη φωνή τους και το άγριο γέλιο τους,
αποδεικνύοντας ότι η ζωή ξέρει ν’ αφουγκράζεται, να στοιχίζεται και να
συμμετέχει, αυτά τα παιδιά θα τραβήξουν την κουρτίνα της Ιστορίας, θα
ξεσκίσουν προστακτικές κι ανελέητα θα πελεκήσουν το στομάχι της
σκοτεινιάς έως ότου ματώσει και αναβλύσει μια καινούρια μέρα.
* Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης είναι ποιητής και δημοσιογράφος.
Μέλος του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων και της Πανελλήνιας Ένωσης
Λογοτεχνών
Ατέχνως
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου