Προμνησία*

Writen by Iptamenos Ollandos 11:13 π.μ. - 0 Comments

Οι κινήσεις σου παγώνουν αλλά στο σώμα σου ρέει ζεστασιά. Δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει κι όμως είσαι ολόκληρος ένα αντανακλαστικό. Τρομάζεις αλλά αυτός ο τρόμος σου δίνει ταυτόχρονα ένα ανώτερο, πρόσχαρο συναίσθημα. Είσαι σαν ναρκωμένος κι όμως βλέπεις τα πάντα ξεκάθαρα. Καταβροχθίζεσαι και καταβροχθίζεις. Το δευτερόλεπτο μοιάζει να διαρκεί μια αιωνιότητα.

Στα αυτιά σου ηχεί ένα ψιλό σφύριγμα.

Εν συντομία, το συναίσθημα της προμνησίας.

Δεν γνωρίζεις πότε θα σου συμβεί. Δεν μπορείς να το καλέσεις και όσο κι αν το θέλεις δεν μπορείς να το επαναλάβεις. Δεν έχει καμιά περιοδικότητα και δεν μπορεί να προβλεφθεί. Δεν ξέρεις γιατί συμβαίνει. Από τη μια στιγμή στην άλλη είναι εκεί, όπως ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή ένας μώλωπας και αφήνει πίσω του, διαρκώντας κάποιο χρόνο, ένα συναρπαστικό συναίσθημα. Μα ακόμα και μετά, κατά την συναίσθηση της βαθμιαίας υποχώρησης της νάρκωσης και την επιστροφή της συνείδησης, όταν ο υπολογισμός του χρόνου αρχίζει να ξαναλειτουργεί και ο χώρος γύρω σου ενοποιείται δεν θα ήσουν σε θέση να ονοματίσεις καμιά αφορμή. Καμιά χειρονομία, κανένα ήχο, καμιά διακύμανση θερμοκρασίας δεν θα μπορούσες να υποδείξεις ως υπαίτια. Γιατί σου συνέβη ακριβώς εκείνη τη στιγμή και όχι κάποια άλλη – ούτε να μαντέψεις δεν μπορείς. Το συναίσθημα της προμνησίας σου είναι τόσο οικείο όσο και αινιγματικό.

Ξαφνικά ανυψώθηκες πάνω απ’ το χρόνο και το χώρο. Όλα αυτά που βρίσκονταν και κινούνταν γύρω σου διαδραματίζονται μέσα σου – κοιτάς ένα αντίγραφο από κάτι το οποίο σου είναι ήδη γνωστό εδώ και μια αιωνιότητα. Ακριβώς έτσι και ούτε καν κατά μια τρίχα διαφορετικό το κουβαλούσες ήδη όλον αυτόν τον καιρό.

Κάποτε στεκόσουν στο ίδιο δωμάτιο. Ακουγόταν η ίδια φασαρία από φωνές που μιλούσαν ταυτόχρονα. Το ίδιο τσούγκρισμα ποτηριών. Το φως ήταν απαράλλακτο, η οσμή ήταν πανόμοια. Και όχι μόνο αυτό: στεκόσουν και τότε ακριβώς έτσι, στην ίδια στάση, με τις ίδιες εμπειρίες πίσω σου και με τις ίδιες προθέσεις για να εκπληρώσεις. Χώρος και χρόνος καταργούνται κι όμως υπήρχε κάποτε, σ' ένα άλλο σύμπαν, ένα ίδιο μέρος. Κι όμως είχες κάποτε, χιλιάδες έτη φωτός πίσω, ζήσει την ίδια στιγμή. Διότι ήσουν εκεί, όλον αυτόν τον καιρό ήσουν εκεί, σ' ένα άλλο σώμα που ήταν ανέλπιστα το ίδιο.

Αυτό το αμήχανο πάγωμα σε καυτό κύκλο, σε ένα δέσιμο που είναι ταυτόχρονα μια σφιχτή πανοπλία και ένα πουπουλένιο πάπλωμα, που σου προξενεί με τη μία ταυτόχρονα τρόμο και ζεστασιά, που σε μουδιάζει εντελώς, μετά από το οποίο αναρρώνεις με σοκ και επιστρέφεις στην πραγματικότητα, αυτό είναι το συναίσθημα της προμνησίας. Το περιβάλλον σου έχει ίσως με έκπληξη διαπιστώσει ότι κοιτάς γύρω σου αφηρημένα, ότι στη μέση μιας καθημερινής πράξης – το γέμισμα ενός ποτηριού, η μετατόπιση ενός βιβλίου πάνω στο τραπέζι – σταμάτησες ή ότι στη μέση μιας πρότασης σώπασες, η παρέα σου σε είδε το πολύ για λίγα δευτερόλεπτα να τρίβεις το μέτωπό σου σαν να ήθελες να αποδιώξεις ένα όνειρο, μια σκέψη για να σε δουν στη συνέχεια να επανέρχεσαι σε τάξη. Έγινε κάτι; Όχι, όχι, τίποτα. Αλλά συμπεριφέρθηκες τόσο παράξενα! Ίσως... Όχι, όχι. Δεν ήταν τίποτα.

Ο αιώνας της απουσίας σου έχει γίνει πάλι μια βραχύβια ανάμνηση. Άφησέ το έτσι, είχε κάποιος κατά το ξύπνημά σου ξεφωνίσει βαθιά μέσα σου, άφησέ το έτσι. Αυτή η οικειότητα με όλα, η ζέση του να μην είσαι... Αλλά να που συνεχίζεις να γεμίζεις το ποτήρι, να τοποθετείς στη θέση του το βιβλίο πάνω στο τραπέζι. Πικρή και άχρωμη σου μοιάζει για λίγο ακόμη η συνείδησή σου, ώσπου να μην το προσέχεις πια. Η ρουτίνα ισοπεδώνει το θαύμα. Το θαύμα που τόσο μοιάζει με ρουτίνα.

___________________________

[*] [ΣτΜ] Deja vu (γαλ.), το ήδη ιδωμένο.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.