Αποσπασματικότητα

Writen by Iptamenos Ollandos 10:00 π.μ. - 0 Comments

Οι άνθρωποι σε βλέπουν, σε διαβάζουν, σε βιώνουν – τους αφήνεις ίχνη πίσω σου. Αυτή είναι μια δυσάρεστη σκέψη. Αφήνεις με κάθε βήμα που κάνεις, με κάθε λέξη που καλά συλλογισμένη ή απερίσκεπτα έρχεται στα χείλη σου, σε κάθε επαφή, είτε αυτή είναι της ερωτικότερης φύσεως είτε η γρηγορότερα παρερχόμενη, μια ολοένα και πιο διευρυμένη συλλογή συνανθρώπων των οποίων το μυαλό στοιχειώνει η ηχώ των λέξεων σου, στο σώμα των οποίων έχει φωλιάσει μια αντανάκλαση της εικόνας σου. Συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ηχώ της ηχούς, μια σκλήθρα μιας ιδέας, ένας θαμπός λεκές, μα βρίσκεσαι εκεί και δεν βγαίνεις πια, ακόμα και αν το ήθελες πολύ, από εκεί.

Είναι τρομακτικό να αντιλαμβάνεσαι ότι, με κάποιον τρόπο, υφαρπάζεις κάτι από εντελώς αγνώστους. Ότι αποτελείς μέρος αστερισμών που δεν γνωρίζεις, που δεν σου αρέσουν, που εκπληρώνεις με μίσος και αποστροφή. Τι αηδιαστικά πράγματα βγάζουν από μέσα τους με την ουσία που σου έχουν κλέψει ή που χωρίς να ρωτηθούν ή χωρίς να θέλουν έχει έρθει στην κατοχή τους. Όπου κι αν αναδυθείς ανάμεσα σε συνανθρώπους, αφήνεις πίσω σου χαρακιές και σημάδια, εναποθέτεις τις δικές σου λίγο ή πολύ θολές εντυπώσεις. Από την λεπτότερη γραμμή τους επιτρέπεται να φτιάξουν μια καρικατούρα. Σε κάθε σκιά μπορούν να δώσουν την περιφέρεια που θέλουν. Είναι τραγωδία ότι ποτέ δεν είσαι σε θέση να ξεμυτίσεις από το σπίτι, μεταμφιεσμένος σε σβηστήρα.

Δεν μπορείς να το περιορίσεις. Δεν μπορείς ούτε να το διακόψεις ποτέ. Δεν υπάρχει δυνατότητα να ενεργήσεις επιλεκτικά. Καμιά μέρα δεν σταματά. Πρέπει αδιάκοπα να αφήνεις τ' αβγά του κούκου. Γίνεται από μόνο του. Κάθε φωλιά στέκει ορθάνοικτη.

Όλα αυτά τα αβγά μαζί είναι πολύ, πολύ περισσότερα από αυτό που εσύ είσαι. Το καθένα απ' αυτά είναι διαφορετικό απ' αυτό που εσύ είσαι. Ονειρεύεσαι ότι όλα αυτά που έχεις αφήσει στους ανθρώπους σε λέξεις, εικόνες και χειρονομίες έχουν συναρμολογηθεί από ένα σατανικό θεό που έπληττε κάποιο απόγευμα και λουσμένος στον ιδρώτα ξυπνάς τρομαγμένος. Είδες ένα τέρας που με το κεφάλι του ακουμπούσε το ουράνιο στερέωμα και του οποίου τα πλοκάμια τυλιγόταν εκατοντάδες φορές γύρω από την υδρόγειο. Είχες ο ίδιος κατακερματιστεί σε μια παρουσία, ατελείωτα μεγαλύτερη από αυτό που ήσουν, είσαι ή θα γίνεις.

Είμαστε παράσιτα εκών άκων. Για ορισμένους – μια μικρή παρηγοριά – είναι πολύ καλό μέρος για διαμονή. Μα δεν απέχεις και πολύ από το να σκεφτείς μέρη που ολωσδιόλου δεν θα ήθελες να βρίσκεσαι. Τα περισσότερα μέρη. Το χάρισμα του να είσαι αόρατος δεν σου δόθηκε αλλά γιατί δεν έχεις στην κατοχή σου ένα όργανο για να αφαιρείς τις εντυπώσεις που αφήνεις εκ των υστέρων; Γιατί όχι το χάρισμα της επιδιόρθωσης;

Ω, όλοι αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους είσαι πάρα πολύς. Πολύ λίγος. Πολύ πολύτιμος. Που δεν έχουν κανένα δικαίωμα πάνω σου. Που σε κακοποιούν. Που ενάντια στη θέληση σου σε κανακεύουν. Με τους οποίους ποτέ δεν είχες θελήσει να βρίσκεσαι. Με. Τους. Οποίους. Από. Σήμερα. Χωρίς. Άλλο. Δεν. Θέλεις. Πια. Να. Βρίσκεσαι. Με τους οποίους έμπλεξες τη λάθος στιγμή. Με την λάθος μορφή. Πολύ βίαια. Πολύ πράα.

Δεν είναι μόνο μια δυσάρεστη σκέψη, είναι μια ανυπόφορη σκέψη. Απλά και απαρατήρητα αφήνεις πίσω σου τα ίχνη σου μα είναι μια ακατόρθωτη αποστολή να τα αναιρέσεις, να τα σβήσεις, να τ' αποξέσεις. Δεν έχεις τίποτα παραπάνω να πεις για τις καταξεσκισμένες, από μυριάδες τεμάχια κατασκευασμένες ζωές εκτός από τη μία φτωχή ζωή στο δικό σου σώμα. Πνίγεσαι εκεί μέσα.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.