Άγχος αποτυχίας

Writen by Iptamenos Ollandos 9:42 π.μ. - 0 Comments

Τα περισσότερα όνειρα έχουν με το ξύπνημα ήδη ανεμοσκορπίσει: μπορείς ακόμα ν’ ακούσεις το σκίσιμο από ένα τελευταίο κουρέλι – τίποτα περισσότερο από μια μικρή μετακίνηση αέρα – και όλα χάνονται, καταβροχθισμένα από την καθημερινή διευθέτηση των υποχρεώσεων. Εκεί παίζουν τα αποσπάσματα κρυφτούλι για να ενωθούν σύντομα ξανά, σε μια άλλη συνωμοσία, και να σ' ενοχλήσουν στον ύπνο σου. Τρομοκράτες της σκοτεινιάς. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν υπάρχουν εκεί. Στο φως χάνουν την ουσία τους, εξατμίζονται προς τον ήλιο, συμπίπτουν με τ' αντικείμενα και τις διαθέσεις της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο, σαν χαμαιλέοντας ευμετάβλητο, όπως το περιεχόμενο των ονείρων σου.

Αλλά μερικές φορές, ελάχιστες, υπάρχει ένα θεμελιώδες ατομικό όνειρο το οποίο, θα έλεγα, θεμελιωδώς ατομικά αποδεσμεύεται από τη λήθη, το οποίο αυτονομείται ως παραπροϊόν της νυχτερινής σου παραγωγής. Αποβάλλει το χρώμα παραλλαγής του και παραμένει κολλημένο πάνω σου. Προσπαθείς να το απωθήσεις αλλά είναι πολύ αργά. Ξαναγυρνά, σε μια και μόνη μορφή, τόσο συχνά ώστε δεν ξέρεις πια αν ανήκει στον κόσμο του ονείρου ή στις εμπειρίες σου. Γίνεται μέρος του παρελθόντος σου. Μπορεί κάθε στιγμή να εμφανιστεί μέσα σου, πλήρες και με ευκρινές περίγραμμα.

Ένας εφιάλτης σε μια φωτεινή μέρα.

Δεν αφορά φυσικά ένα όμορφο όνειρο. Υπάρχουν χιλιάδες ευχάριστα πράγματα αλλά, σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, η δυστυχία είναι πιο επίμονη.

Το όνειρο μέσα στο οποίο με πολύ ιδρώτα και ζαλάδες κόβομαι στις τελικές εξετάσεις (ένα, το παραδέχομαι, όχι και τόσο θεμελιώδες ατομικό όνειρο) έχει για παράδειγμα τόσο συχνά ξανασυμβεί που εντωμεταξύ είμαι εντελώς πεπεισμένος ότι πράγματι έχω κοπεί. Ακόμη, μετά από τόσα πολλά χρόνια, με κυριεύει μέρα μεσημέρι το άγχος: πρέπει γρήγορα να πάω σ' ένα απαίσιο τοπικό γυμναστήριο για να μεταφράσω Τάκιτο, δεν θα καταφέρω τίποτα και θα πρέπει να παραμείνω για άλλο ένα χρόνο στο σχολείο. Ειδικά στη σκέψη αυτού του τελευταίου ξεπηδά αίμα μέσα από τα μάτια μου.

Αυτό το όνειρο έχει μια αιτία. Αφού έδωσα – στην πραγματικότητα – τις τελικές μου εξετάσεις, μου είπαν ότι είχα κοπεί. Πήρα μονάδα στα λατινικά. Ούτε έξι, ούτε πέντε ούτε τρία, όχι, μία μονάδα. Επειδή είχα στα γερμανικά εννιά, στα γαλλικά εννιά, στα ελληνικά εννιά, ναι σε όλα τα μαθήματα εννιάρια – μόνο ένα φτωχό εξάρι στη λογιστική – μου έδωσαν, στην «ουσία» ενάντια στους κανονισμούς, μια ακόμα ευκαιρία. Διότι ο λόγος πρέπει να ήταν η νευρικότητα. Σε πέντε μέρες πάλι Τάκιτος.

Φρικτές ήταν αυτές οι μέρες. Ένιωθα παράλυτος στην προοπτική ότι θα διαρκούσε ακόμα ένα χρόνο προτού – η πιο προσφιλή μου επιθυμία – μπορέσω να πάω στη μεγάλη πόλη και σε αυτή την παραλυσία διάβαζα 23 ώρες την ημέρα Τάκιτο. Ήταν ένας ανεπαίσθητος μηχανισμός που με μπλοκάριζε, από την κορυφή ως τα νύχια μιζέρια.

Τον επόμενο χρόνο θα κοβόμουν ξανά. Και τον μεθεπόμενο επίσης. Και τον επόμενο από αυτόν. Metus et terror set infirma vincla caritatis, quae ubi removeris et cetera.[1]

Στην επανεξέταση πήρα δέκα. Είχαν καλά καταλάβει, επανέλαβαν, μειδιώντας απαλά για την εκπληκτική τους ανθρωπογνωσία, ότι ήταν λόγω νευρικότητας. Δεν ήταν ο Τάκιτος το πρώτο μάθημα προς εξέταση; Είχαν στην «πραγματικότητα», ομολόγησαν, από την αρχή την πρόθεση να με περάσουν. Αλλά έπρεπε και εγώ να είχα κάνει κάτι γι’ αυτό. Ο ήλιος όμως ανάτειλε για το τίποτα.

Σπάνια έχω μισήσει ενήλικες τόσο όσο εκείνη τη στιγμή. Το να γίνω ενήλικας, αυτό έμοιαζε από τότε το χειρότερο. Ποτέ, ποτέ δεν θα τους το συγχωρέσω. Το άγχος της αποτυχίας έκανε με το πέρασμα των χρόνων στα όνειρά μου σαν από μόνο του χώρο για το άγχος του να είμαι ενήλικας. Τώρα αυτό σήμαινε: να έχεις αποτύχει. Ακόμα βρίσκεται, στις πιο δυσάρεστες στιγμές της ημέρας και της νύχτας, αυτό το όνειρο – όχι αραιό σαν αέριο, αλλά σαν ένας σταλακτίτης – μέσα μου.

Ζεις μόνο μια φορά, λέει η λαϊκή ρήση, αλλά είχε συμπεριληφθεί εκεί και η αδιαθεσία της επόμενης μέρας που διαρκεί ως το θάνατο;

[1] [ΣτΜ] (λατ.) πρόκειται για ανολοκλήρωτη αναφορά σε ρήση του Τάκιτου από το βιβλίο του Agricola. Ολόκληρη η ρήση: “Ο φόβος και ο τρόμος είναι σίγουρα αδύναμα δεσμά αφοσίωσης· αφαιρέστέ τα, και αυτοί που έχουν πάψει να φοβούνται θα αρχίσουν να μισούν”.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.