Μένος

Writen by Iptamenos Ollandos 9:31 π.μ. - 0 Comments

Τα νεύρα υπάρχουν ως μεζές ανάμεσα στα κυρίως γεύματα, ο θυμός για τις καθημερινές και η οργή για τις Κυριακές. Το μένος υπάρχει μόνο για ειδικές περιπτώσεις.

Τα νεύρα και ο θυμός παρέρχονται, η οργή ξεσπά και παύει πάλι, μόνο το μένος λαγοκοιμάται μέσα μας μόνιμα – τουλάχιστον, σε μερικούς από εμάς. Τις μέρες της ακμής του το ξεγυμνώνουμε και το επιδεικνύουμε στον κόσμο.

Είμαστε θυμωμένοι με κάποιον, ξεσπάμε με οργή στον ένα ή στον άλλο, αλλά το μένος δεν αφορά ούτε κάποιον ούτε κάτι. Είναι πολύ ευγενές και πολύ ανώτερο για να ενδιαφέρεται για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν νοιάζεται για τις ασημαντότητες που οι θνητοί θεωρούν προβλήματα και διενέξεις τους. Το αντικείμενό του είναι όλα και ο καθένας.

Τα νεύρα, ο θυμός και η οργή δεν είναι παρά θρύψαλα της λάμψης του, τιποτένιοι αντιπρόσωποι του θρόνου του. Δεν θέλουν τίποτα άλλο παρά να το ευχαριστήσουν και γι' αυτό είναι τόσο δραστήρια. Τρέχουν γύρω-γύρω και εξάπτονται. Τσιτσιρίζουν, ξεφυσάνε και βράζουν. Όποιος είναι μικρός πρέπει να είναι δραστήριος, οι επίγονοι πρέπει να εργαστούν σκληρά – και το κάνουν. Είναι σε θέση να αφήσουν να ποδοπατηθούν άνθρωποι, να γίνουν κόκκινα, πράσινα και μωβ, να φροντίσουν για μια καρδιακή προσβολή. Υπάρχουν σε τόσες πολλές μορφές που μοιάζουν να είναι πανταχού παρόν.

Το μένος εντωμεταξύ, αναπαύεται και σιωπά. Μόνο αυτό είναι πανταχού παρόν. Ξέρει ότι το άθροισμα απ' όλα αυτά τα εκατομμύρια νεύρα, τις θυμικές διαθέσεις και τα ξεσπάσματα οργής, ακόμα κι αν ο θόρυβος τους εικάζει ίσως διαφορετικά, δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να προσεγγίσουν την ένταση και τον όγκο του. Ξέρει ότι αυτές οι όψεις της λάμψης του αναζωπυρώνουν για να σβήσουν πάλι, ότι πολύ γρήγορα το ακολουθούν κατά πόδας, μα είναι καταδικασμένες μετά από ένα μικρό διάστημα να πεθάνουν, και ότι μόνο αυτό είναι σε θέση να τυφλώσει τον άνθρωπο για τα καλά. Οι εργατικοί βοηθοί του μπορεί να μοιάζουν μ' ένα απαστράπτον ιππικό , έναν καταρράκτη από διαυγείς, φωτεινές χάντρες – είναι όμως μετεωρίτες, φεγγάρια και πλανήτες αυτού, του ήλιου. Υπηρέτες της τύφλωσης.

Μερικές φορές δεν καταλαβαίνουμε σήμερα πια για ποιο λόγο είχαμε τόσο πολύ χολοσκάσει χθες. Συμβαίνει συχνά να συνάψουμε φιλία με κάποιον που αρχικά ήμασταν πολύ θυμωμένοι μαζί του. Κρατάμε στο μανίκι μας όλων των ειδών τα κόλπα και τις συμβουλές για να κρατήσουμε τον θυμό μας στον ίσιο δρόμο – μια ουγκιά επιείκεια, μια δακτυλήθρα σχετικότητα. Γνωρίζουμε τα μικρά παλιοτόμαρα και παλιανθρώπους που μας τρώνε και θυμώνουν μέσα μας. Πρέπει που και που να πραγματοποιούμε τις ορέξεις τους και να τους αφήνουμε να τραβήξουν το δρόμο τους και να ομολογούμε ότι για τόσο πολύ ζήλο είμαστε πολύ αδύναμοι. Τότε εκδικούμαστε, βρίζουμε και δολοφονούμε. Όλα υποθέσεις παρερχόμενης φύσης. Ανεμοσκορπίσματα. Μετά την εκδίκηση έρχεται η μετάνοια, μετά το βρίσιμο η καρέκλα της εξομολόγησης, μετά τη σφαγή το συνέδριο ειρήνης. Είχαμε χάσει για λίγο το δρόμο, τίποτα παραπάνω.

Από το πιο παιδιάστικο ποδοκρότημα ως το πιο αιματοβαμμένο πεδίο μάχης, όλα είναι οι θρίαμβοι των υποτελών ακολούθων του μένους. Αυτό το ίδιο δεν ορέγεται τίποτα άσχημο. Δεν επιδιώκει σαματά ή καταστροφή. Αν μας δοθεί κατά την διάρκεια των χρυσών στιγμών της ζωής μας να τραβήξουμε λίγο την κουρτίνα που βρίσκεται μπροστά του τότε ακριβώς παραλύουμε και μένουμε άφωνοι. Αυτό είναι ολόκληρος ο εαυτός μας, αναπαυόμενο μέσα μας επειδή έχουμε γεννηθεί.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.