Writen by
Iptamenos Ollandos
8:50 π.μ.
-
0
Comments
Προσπαθώ διαρκώς να λέω αυτά που οι άλλοι θέλουν ν' ακούσουν από μένα, και άρα δεν υπάρχει συντροφιά μέσα στο περιβάλλον της οποίας, με τη ματιά μου στα πράγματα και την επίδειξη από μέρους μου των δήθεν εσωτερικών κινήτρων, να μην ταιριάζω. Κατέχω όσον αφορά αυτό, μια ελαστικότητα που και μια παλιά ζαρτιέρα η οποία κουνιέται πέρα δώθε για 30 χρόνια στο μπούτι της χοντρής του τσίρκου, θα μπορούσε να ζηλέψει. Είναι αυτό ταλέντο; Ή είναι μια αποκρουστική δειλία;
Διστάζω να πω κάτι για ένα θέμα ώσπου να γνωρίζω περίπου τι σκέφτεται επ' αυτού ο συνομιλητής μου. Στη συνέχεια θα το προχωρήσω υπερβάλλοντας λιγάκι παραπάνω. Σίγουρα τότε ο συνομιλητής μου έχει την εντύπωση ότι του πήρα τα λόγια από το στόμα και είμαστε πια για τα καλά κολλητοί. Νομίζει τότε ότι είμαι κάποιος με εξαιρετική κατανόηση. Στο κάτω-κάτω δεν γνωρίζω περισσότερα απ' ό,τι αυτός.
Μερικές φορές σκέφτομαι: κι όμως πρέπει σε κάποιον να αντιμιλήσω. Κάτι τέτοιο ρίχνει φωτιά στη συζήτηση και αποκτώ – τόσο το καλύτερο – εχθρούς απ' αυτό. Δεν τα καταφέρνω. Για όποιο θέμα κι αν πρόκειται – καυτό ή παγωμένο, ασήμαντο ή, κρίνοντας απ' το συννεφιασμένο πρόσωπο του ομιλητή, ζήτημα ζωής ή θανάτου – δεν έχω ειλικρινά καμία άποψη.
Το βρίσκω ανοησία να έχεις για όλες τις καταστάσεις έτοιμη μια κρίση. Οι απόψεις είναι κουραστικές επειδή είναι τόσο εύκολο να τις έχεις. Απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια να εξαλείψεις την τραχύτητα, να καλλωπίσεις και στη συνέχεια σχεδόν οριστικά να βάλεις σε λέξεις την άποψη κάποιου με τον οποίο έτυχε να μιλήσεις. Η ίδια η άποψη δεν έχει σημασία ή μάλλον, σε ελάχιστο βαθμό. Όταν κάποιος βρίσκει ότι ο κύριος τάδε είναι μια ιδιοφυΐα, με ιδιότητες που έχουν σπανίσει στην ευρύτερη ομήγυρη, συνυπογράφω τα λεγόμενα του ομιλητή αλλά αν κάποιος άλλος, μια μέρα μετά, δηλώσει ότι ο ίδιος κύριος είναι ένας ψωροπερήφανος, ο οποίος άδικα θεωρεί τον εαυτό του αυθεντικό, και πάλι συγκινημένος θα συμφωνήσω. Και έτσι συμβαίνει όχι μόνο στις κουβέντες για κυρίους αλλά και με υψηλής ποιότητας διαλόγους για την ηθική του χθες, τον υλισμό του σήμερα ή το Θεό του αύριο.
Και αν η ευκολία με την οποία ανταλλάσσω μια άποψη με μια άλλη είναι ένα ταλέντο ή καθαρή δειλία, πρέπει να έχω γι' αυτό μια άποψη; Και πάλι δεν θα το γνώριζα. Αν βρίσκετε τον τρόπο με τον οποίο λέω αυτό που κάποιος θέλει ν' ακούσει – καλύτερα διατυπωμένο απ' ό,τι ο άλλος θα μπορούσε – έξυπνο: φυσικά και είναι έτσι. Λαμπρά έξυπνο. Αν βρίσκετε ότι η στάση αναμονής μου και το άγχος μου να μη μοιάσω ενδεχομένως ως ένας διακοσμητής σ' αυτούς τους τόσο καλά πληροφορημένους ανθρώπους, μοιάζει με τη στάση ενός δειλού: θα συμφωνήσω από τα βάθη της καρδιάς μου μαζί σας. Έχετε μαζί σας το δίκαιο όλου του κόσμου. Είμαι ευχαρίστως ένας δειλός.
Δεν έχει απολύτως κανένα βάρος τι γνώμη έχω εγώ για κάτι, σαν πολίτης, στην καθημερινή ζωή. Το ίδιο ακριβώς που έχει αν δώσω σημασία στη δικιά σας άποψη. Νομίζετε πραγματικά ότι θα εκπλαγώ μέσω της δήλωσης σας ότι είστε εναντίον της πείνας, της βόμβας ή του Πάπα; Είναι η άποψη εκατομμυρίων. Να είστε ήσυχοι γι' αυτό και, για όσο είστε ακόμα καλά ταϊσμένοι, ζείτε σε μια χώρα δίχως πόλεμο και δεν χρειάζεται να φοβάστε, με τη μορφή ανεμοστρόβιλων ή καταιγίδων χαλαζιού, την εκδίκηση του Θεού πάνω στα χωράφια σας, θα στέκομαι εκεί ακόμα λιγότερο αποσβολωμένος. Ακόμα και τότε θα σας θεωρώ ιδιαίτερα τολμηρούς.
Το να έχεις μια άποψη δολοφονεί ένα τόσο μεγάλο βασίλειο από πιθανότητες. Προτιμώ να είμαι αυτό που είναι οι άλλοι. Ένα τρύπιο βαρέλι από το οποίο αντηχεί κάθε φορά μια καινούργια ηχώ. Δοξάστε την τέχνη, αυτήν την ανώτατη μορφή δειλίας.
Διστάζω να πω κάτι για ένα θέμα ώσπου να γνωρίζω περίπου τι σκέφτεται επ' αυτού ο συνομιλητής μου. Στη συνέχεια θα το προχωρήσω υπερβάλλοντας λιγάκι παραπάνω. Σίγουρα τότε ο συνομιλητής μου έχει την εντύπωση ότι του πήρα τα λόγια από το στόμα και είμαστε πια για τα καλά κολλητοί. Νομίζει τότε ότι είμαι κάποιος με εξαιρετική κατανόηση. Στο κάτω-κάτω δεν γνωρίζω περισσότερα απ' ό,τι αυτός.
Μερικές φορές σκέφτομαι: κι όμως πρέπει σε κάποιον να αντιμιλήσω. Κάτι τέτοιο ρίχνει φωτιά στη συζήτηση και αποκτώ – τόσο το καλύτερο – εχθρούς απ' αυτό. Δεν τα καταφέρνω. Για όποιο θέμα κι αν πρόκειται – καυτό ή παγωμένο, ασήμαντο ή, κρίνοντας απ' το συννεφιασμένο πρόσωπο του ομιλητή, ζήτημα ζωής ή θανάτου – δεν έχω ειλικρινά καμία άποψη.
Το βρίσκω ανοησία να έχεις για όλες τις καταστάσεις έτοιμη μια κρίση. Οι απόψεις είναι κουραστικές επειδή είναι τόσο εύκολο να τις έχεις. Απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια να εξαλείψεις την τραχύτητα, να καλλωπίσεις και στη συνέχεια σχεδόν οριστικά να βάλεις σε λέξεις την άποψη κάποιου με τον οποίο έτυχε να μιλήσεις. Η ίδια η άποψη δεν έχει σημασία ή μάλλον, σε ελάχιστο βαθμό. Όταν κάποιος βρίσκει ότι ο κύριος τάδε είναι μια ιδιοφυΐα, με ιδιότητες που έχουν σπανίσει στην ευρύτερη ομήγυρη, συνυπογράφω τα λεγόμενα του ομιλητή αλλά αν κάποιος άλλος, μια μέρα μετά, δηλώσει ότι ο ίδιος κύριος είναι ένας ψωροπερήφανος, ο οποίος άδικα θεωρεί τον εαυτό του αυθεντικό, και πάλι συγκινημένος θα συμφωνήσω. Και έτσι συμβαίνει όχι μόνο στις κουβέντες για κυρίους αλλά και με υψηλής ποιότητας διαλόγους για την ηθική του χθες, τον υλισμό του σήμερα ή το Θεό του αύριο.
Και αν η ευκολία με την οποία ανταλλάσσω μια άποψη με μια άλλη είναι ένα ταλέντο ή καθαρή δειλία, πρέπει να έχω γι' αυτό μια άποψη; Και πάλι δεν θα το γνώριζα. Αν βρίσκετε τον τρόπο με τον οποίο λέω αυτό που κάποιος θέλει ν' ακούσει – καλύτερα διατυπωμένο απ' ό,τι ο άλλος θα μπορούσε – έξυπνο: φυσικά και είναι έτσι. Λαμπρά έξυπνο. Αν βρίσκετε ότι η στάση αναμονής μου και το άγχος μου να μη μοιάσω ενδεχομένως ως ένας διακοσμητής σ' αυτούς τους τόσο καλά πληροφορημένους ανθρώπους, μοιάζει με τη στάση ενός δειλού: θα συμφωνήσω από τα βάθη της καρδιάς μου μαζί σας. Έχετε μαζί σας το δίκαιο όλου του κόσμου. Είμαι ευχαρίστως ένας δειλός.
Δεν έχει απολύτως κανένα βάρος τι γνώμη έχω εγώ για κάτι, σαν πολίτης, στην καθημερινή ζωή. Το ίδιο ακριβώς που έχει αν δώσω σημασία στη δικιά σας άποψη. Νομίζετε πραγματικά ότι θα εκπλαγώ μέσω της δήλωσης σας ότι είστε εναντίον της πείνας, της βόμβας ή του Πάπα; Είναι η άποψη εκατομμυρίων. Να είστε ήσυχοι γι' αυτό και, για όσο είστε ακόμα καλά ταϊσμένοι, ζείτε σε μια χώρα δίχως πόλεμο και δεν χρειάζεται να φοβάστε, με τη μορφή ανεμοστρόβιλων ή καταιγίδων χαλαζιού, την εκδίκηση του Θεού πάνω στα χωράφια σας, θα στέκομαι εκεί ακόμα λιγότερο αποσβολωμένος. Ακόμα και τότε θα σας θεωρώ ιδιαίτερα τολμηρούς.
Το να έχεις μια άποψη δολοφονεί ένα τόσο μεγάλο βασίλειο από πιθανότητες. Προτιμώ να είμαι αυτό που είναι οι άλλοι. Ένα τρύπιο βαρέλι από το οποίο αντηχεί κάθε φορά μια καινούργια ηχώ. Δοξάστε την τέχνη, αυτήν την ανώτατη μορφή δειλίας.
Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου