ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

ΛΗΘΗ

 
Λορέντζος Μαβίλης (Ἰθάκη 1860 - Δρίσκος Ἰωαννίνων 1912) 
ποιητής, κυρίως σονέτων, δημοτικιστὴς καὶ ἐθνικὸς ἀγωνιστής.
 

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.
 
Τα Έργα (1928)
« PREV
NEXT »

4 σχόλια

  1. Όπως έλεγαν οι παλιοί,μια λαϊκή μετάφραση της ΛΗΘΗΣ του Μαβίλη,
    αλίμονο από αυτούς που μένουν πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι πολύ καλή η λαϊκή μετάφραση. Αν μου επιτραπεί και μια "πτήση" (λόγω ονόματος) σαν αυτή που έβαλες στο ιστολόγιο σου, θα συμπλήρωνα και δις-αλίμονο σ'αυτούς που μείναν πίσω και ξεχάσαν γιατί είναι ζωντανοί - νεκροί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σοκαρίστηκα όταν τα διάβασα. Τελικά αυτό που σε ενώνει με την ζωή, είτε είσαι νεκρός είτε ζωντανός, είναι το δάκρυ.
    Είμαστε ζωντανοί, Ιπτάμενε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ακριβώς! Το συναίσθημα γεφυρώνει την ψυχή με το σώμα. Δώρον άδωρον το ένα χωρίς το άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή