ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Κούφιοι Άνθρωποι

 T. S. Eliot

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,

παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν

με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα

στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά

στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση

στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα

αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό

στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι

αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας

και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης

και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά


μεταξύ πόθου

και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή

γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό


A penny for the Old Guy


I


We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats' feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death's other Kingdom
Remember us -- if at all -- not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.


II


Eyes I dare not meet in dreams
In death's dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind's singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death's dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat's coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer --

Not that final meeting
In the twilight kingdom


III


This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man's hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death's other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.


IV


The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death's twilight kingdom
The hope only
Of empty men.


V


Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o'clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow

For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow


Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow

For Thine is the Kingdom


For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.
« PREV
NEXT »

13 σχόλια

  1. η ζωή είναι πολύ μικρή
    μια ανάσα, μια στιγμή
    ένα ανεπαίσθητο φύσημα στο μάγουλο
    ένα δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο
    κι έπειτα...εξατμίζεται, δεν υπάρχει πια
    όπως κι οι αχυρένιοι τούτοι άνθρωποι
    που έσυραν και ποδοπάτησαν τις ψυχές των ανθρώπων που είχαν ψυχή!

    η ζωή είναι πολύ μεγάλη
    όπως το ατέλειωτο ταξίδι της σκέψης
    με προορισμό την ανακάλυψη
    όλων των άρρητων που μέσα μας υπάρχουν
    όλων των ίσκιων που με το φως δε νικήσαμε
    όλων των ψεύτικων λόγων που πήραμε για αληθινούς

    η ζωή είναι μοναδική και υπέροχη και μες στην παραζάλη μας, φτωχοί εμείς που δεν καταλάβαμε, που δεν ήπιαμε το φως του φεγγαριού, που δε μιλήσαμε με τ' αστέρια ούτε μια φορά!! που δεν κοιτάξαμε στα μάτια, κατευθείαν, του διπλανού μας, που δεν αναγνωρίσαμε την ελπίδα γιατί είπαμε πως ήτανε μασκαρεμένη σε απόγνωση...κι αφήσαμε μέσα απ' τα χέρια τον κόσμο να πέσει αχχ με πάταγο! κι όχι με το γλυκό λυγμό της γνώσης του εαυτού μας!

    Silena 24/11/2010

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σιλένα πρέπει να είναι από τα αγαπημένα σου... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ακριβώς ιπτάμενε ολλανδέ (ξέρεις μου αρέσει τρομερά το ψευδώνυμό σου), θα σου χαρίσω κι ένα τραγούδι που επίσης αγαπώ πολύ, αυτό
    και μια καλημέρα μαζί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.divshare.com/download/13323806-5ae
    Ιπτάμενε Ολλανδέ καλημέρα.
    Στην παραπάνω διεύθυνση θα βρεις την εκπομπή με την συμμετοχή της ανάρτησής σου.
    Σ' ευχαριστώ πολύ.

    Silena , ισχύει και για σένα με το υπέροχο ποιητικό σου σχόλιο.
    Να είστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου Επίκουρε. Εγώ σ' ευχαριστώ για την τιμή. Άκουσα στην εκπομπή ότι μετατέθηκε για Πέμπτη 8-10μμ. Νομίζω ότι θα μπορώ να σας παρακολουθώ ζωντανά από την επόμενη φορά. θα κοιτάξω να βάλω στο ιστολόγιο το σήμα της εκπομπής με σύνδεσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σκέφτομαι, ότι το κούφιο... έχει χώρο, κενό που ίσως προσμένει να γεμίσει.
    Η δυνατότητα υπάρχει.
    Η φύση αντιπαρέρχεται το κενό...
    Από τι να εξαρτάται η επιλογή του δυνητικού περιεχομένου άραγε?

    Καλημέρα...μεσημεριάτικη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραίο ερώτημα αδελφέ και καλωσόρισες.

    Θα διακινδύνευα μια απάντηση κάπως έτσι. Ο εσωτερικός κόσμος είναι το ίδιο απέραντος όπως ο εξωτερικός. Δεν μπορείς να τον γεμίσεις με πράγματα του εξωτερικού κόσμου. Δεν μπορείς να τον γεμίσεις, μπορείς μόνο να τον εξερευνήσεις. Δηλ. νομίζω ότι το περιεχόμενο υπάρχει ήδη. Η ελεύθερη επιλογή που έχουμε νομίζω ότι συνοψίζεται καλύτερα σε αυτό το ποίημα του Πεσσόα: http://monopoihmata.blogspot.com/2009/12/blog-post_21.html
    Πάντως υπάρχουν πολλοί χαρτογράφοι αυτής της ανεξερεύνητης χώρας και οι ποιητές και οι φιλόσοφοι νομίζω ότι ήταν πάντα οι πρωτοπόροι. Ο Φρόυντ έλεγε: "Όπου κι αν πάω βρίσκω ότι κάποιος ποιητής είχε φτάσει εκεί πριν από μένα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιπτάμενε Ολλανδέ μου,
    σ' ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις.
    Είναι όμορφο αυτό που γίνεται σε αυτή την γειτονιά.
    Έτσι απλά, να προσφέρεται η στήριξη από τον έναν στον άλλον.
    Αισθάνομαι πολύ όμορφα και υπερήφανος γι' αυτό που συμβαίνει.
    Σ' ευχαριστώ καλέ μου φίλε, όπως και όλους τους άλλους συνταξιδιώτες που μου χάρισαν αυτή την τιμή να με φιλοξενούν στην σελίδα τους.
    Καλή εβδομάδα εύχοαμι.
    Με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα Επίκουρε και καλή εβδομάδα.
    Τις τιμές, τη φιλοξενία και την στήριξη πρώτος εσύ τα ξεκίνησες οπότε εμείς καταρχήν αισθανόμαστε όμορφα σ' αυτήν τη γειτονιά... :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. όχι αυτή την τελική συνάντηση
    στου λυκόφωτος το βασίλειο

    αυτή είναι η νεκρή χώρα
    ......
    γιατί δική σου είναι η ζωή
    γιατί η ζωή σου είναι δική σου
    δική σου

    αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
    όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό.

    Τι να πει κάποιος διαβάζοντας μέσα στη ψυχή του;
    Συναντά όλα τα δικά του, και του δίπλα του, τον κόσμο αναποδογυρισμένο...

    Υπερβάλλω; Ίσως επειδή τον διαβάζω και τρέμω.

    Καλησπέρα
    καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα και καλό μήνα Βάσσια.

    Δεν υπερβάλλεις καθόλου. Άμα τον διαβάζεις και τρέμεις είναι επειδή τον διαβάζεις σωστά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γεια σου Ιπταμενε Ολλανδε!
    Ο Τομας Ελιοτ ειναι για μενα ο μεγαλυτερος ποιητης που εχει εμφανιστει η προκειται να εμφανιστει.
    Ενω κ εγω ο ιδιος γραφω ποιηματα,γενικα θεωρω τη ποιηση υπερτιμημενο ειδος,απο τα 100 ποιηματα που εχουν γραφτει,τα 99 θα μπορουσαν να μη γραφτουν και τιποτα δε θα αλλαζε στη λογοτεχνια και στον κοσμο των ιδεων.

    Λιγοι ειναι οι πραγματικα μεγαλοι ποιητες,οι ποιητες που εμπνεουν κ συνεγειρουν,
    πολλοι απο αυτους που θεωρουνται μεγαλοι,εμενα μου προκαλουνε νυστα,

    λιγοι επομενως ειναι οι πραγματικα μεγαλοι.Ο Καβαφης,ο Καρουζος,ο Πεσσοα(στα ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ του,εγω ποιηματα θεωρω τις αποσπασματκες του σκεψεις εκει),λιγοι ακομα,
    και μεγαλυτερος ολων,ο κορυφαιος των κορυφαιων,
    αυτος εδω,
    ο Τομας Ελιοτ.
    Εχω δημοσιευσει κ εγω Ελιοτ,ενα αποσπασμα απο τα τεσσερα Κουαρτετα.

    Τι να πω αλλο,υποκλινομαι.Απο τη μιση χιλιαδα βιβλιων μου,αν μου ελεγαν οτι ερχονατι ΝΑΖΙ να στα καψουν κ οτι μπορω να γλυτωσω μονο ενα,τα ΑΠΑΝΤΑ του Ελιοτ,θα διαλεγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα Celin,

    Θα συμφωνήσω ότι πάρα πολλά ποιήματα θα μπορούσαν να μη γραφούν.

    Στους μεγάλους που γράφεις πρέπει οπωσδήποτε να προσθέσεις τον Λειβαδίτη!!
    Ο Έλιοτ πράγματι είναι από τους μεγαλύτερους αν και να σου πω την αλήθεια τον βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο στην κατανόηση. Μου αρέσουν περισσότερο τα απλά ποιήματα.

    Πάντως από την στιγμή που άρχισα να διαβάζω ποίηση (σχετικά πρόσφατα για να είμαι ειλικρινής) την ερωτεύτηκα και έκανα αυτό το ιστολόγιο για να βάζω αυτά τα ποιήματα που με συγκλόνισαν. Και επειδή κοιτάω δεξιά και αριστερά όλο και βρίσκω απίθανα ποιήματα και ανακαλύπτω καινούργιους ποιητές. Και όλο και περισσότερο κατανοώ ότι ένας καλός ποιητής είναι πρώτα απ' όλα φιλόσοφος...

    Όσο για το δίλημμα με τους Ναζί, πραγματικά δεν θα μπορούσα να πετάξω πάνω από τα μισά βιβλία που έχω, και πίστεψε με έχω πολλά! Μακάρι να μην ζήσω τέτοιο δίλημμα! :))

    Την καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή