ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Μόνος

M. Angelou

Λοιπόν ήμουν ξαπλωμένη και σκεφτόμουν χθες βράδυ,
Πως να βρω ένα σπίτι για την ψυχή μου
Όπου το νερό δεν διψά,
και μια φέτα ψωμί δεν είναι πέτρα
Λοιπόν, μόνο ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό,
και δεν νομίζω να κάνω λάθος: 

Μόνος, ολομόναχος,
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Λοιπόν, υπάρχουν κάποιοι εκατομμυριούχοι
Με λεφτά που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν,
Οι γυναίκες τους τρέχουν γύρω σαν φαντάσματα,
Και τα παιδιά τους, τραγουδούν τραγούδια λύπης
Έχουν ακριβούς γιατρούς
Για να γιατρέψουν τις πέτρινες καρδιές τους, 
Αλλά κανένας, κανένας, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος

Μόνος, ολομόναχος,
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος

Τώρα αν ακούσεις προσεκτικά, θα σου πω τι ξέρω, 
Σύννεφα θύελλας μαζεύονται, ο αέρας θ' αρχίζει να φυσά.
Η ράτσα του ανθρώπου υποφέρει, και μπορώ να ακούσω τον στεναγμό
Αλλά κανένας, κανένας, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος

Μόνος, ολομόναχος,
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος
Κανένας δεν μπορεί να τα καταφέρει εκεί έξω μόνος


"Alone"
 
 
Well I was lying, thinking, last night,
How to find my soul a home
Where water is not thirsty,
and bread loaf is not stone
Well, I came up with one thing,
and I don't believe that I'm wrong:
 
Alone, all alone,
Nobody can make it out here alone
Nobody can make it out here alone
 
Well, there are some millionaires
With money they can't use,
Their wives run around like banshees,
And their children, they're singing the blues
They've got expensive doctors
To cure they're hearts of stone,
But nobody, no nobody, can make it alone
 
Alone, all alone,
Nobody can make it out here alone
Nobody can make it out here alone
 
Now if you listen closely, I'll tell you what I know,
Storm clouds are gathering,the wind is gonna blow.
The race of man is suffering, and I can hear the moan,
But nobody, no nobody, can make it alone.
 
Alone, all alone,
Nobody can make it out here alone
Nobody can make it out here alone
« PREV
NEXT »

11 σχόλια

  1. Η ράτσα του ανθρώπου υποφέρει, και μπορώ να ακούσω τον στεναγμό

    Αλλά κανένας, κανένας, δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος

    επίκαιρο, δυνατό κι αληθινό
    ναι πιστεύω πως μπορούμε
    όλοι μαζί να κάνουμε τη ζωή μας ανθρώπινη

    βαθιά λυπημένη είμαι με όσα συμβαίνουν, όμως υπάρχει μέσα μου η πίστη, η ελπίδα και η δύναμη ν' αγωνιστώ για καλύτερη ζωή, για μένα, για τον διπλανό μου, για τα παιδιά μου, για τα παιδιά των παιδιών μου

    καλή σου μέρα Ιπτάμενε Ολλανδέ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Silena,
    απ' όλους μας περνάνε αυτές οι σκέψεις - συναισθήματα,
    ωστόσο άποψη μου είναι να μην παραδινόμαστε σε αυτά:
    Ματιά διαπεραστική, καρδιά ευαίσθητη, λόγια αληθινά
    και ένας καλός φίλος για να τα συζητάς (για να μαθαίνεις και εσύ και αυτός).

    Όσο για το επίκαιρο είναι μάλλον ιδιότητα της αλήθειας να είναι άχρονη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε κάποιες σελίδες διάβασα πως κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, είμαστε όλοι κομμάτι της ηπείρου. Όταν το σκέφτηκα χαμογέλασα και αμέσως άρχισα καβγά, εσωτερικό καβγά με τον εαυτό μου. Αν μπορώ και στήνω καβγάδες με τον εαυτό μου, πόσο μόνη μου είμαι ε;
    Ωστόσο κατανοώ εκείνους που θέλουν να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα.
    Η αλληλεγγύη δεν προϋποθέτει πάντα την ανάγκη να τα καταφέρεις, να πορευτείς με κάποιον για να επιβεβαιωθείς, να καταπραΰνεις τον δήθεν ή αληθινό πόνο της μοναξιάς, ή ότι άλλο.
    Η αλληλεγγύη, προέρχεται από την ανθρωποκεντρική σου φύση, εκδηλώνει την αγάπη στο είδος σου, χωρίς παραπέρα ανταλλάγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Athinastra,

    Νομίζω ότι αν μπορείς να συζητάς με τον εαυτό σου (εντάξει, έστω να καυγαδίζεις) είναι υπέροχο και τουλάχιστον την στιγμή που το κάνεις δεν είσαι μόνη σου ;-)

    Τα λόγια σου για την αλληλεγγύη σταράτα και όμορφα. Η αγάπη προσφέρεται όπως πρέπει να προσφέρεται ένα δώρο: χωρίς την ελπίδα ή την απαίτηση ανταλλαγμάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν μου άρεσε η προσέγγιση με τίτλο «μόνη», αυτό είναι όλο.Και απο μένα καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μάλλον δίκιο έχεις...
    Καλό βράδυ και από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλησπέρα Ιπτάμενε.Το ποίημα αυτό μου θύμισε έντονα αυτό που προσπαθούσε σε πολλά βιβλία του ο Μάρκες να αναλύσει.Την μοναξιά της εξουσίας που εκτός από ισόβια θα πρέπει να'ναι και ανυπόφορη.
    Όσο για την αλληλεγγύη δεν ξέρω αν μπορεί να μας σώσει,οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα να ξεχνούν γρήγορα.Και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο πριν ακόμη φτιάξουν τον εαυτό τους.Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα συμφωνήσω με τον συνδαιτυμόνα barbakas για τη μοναξιά της εξουσίας, άραγε όμως αγαπητέ όταν αυτή πλαισιώνει την αυτό-εξουσία σου(εξουσιάζω τον εαυτό μου-πράγμα δύσκολο) και μόνο, ποιόν στα αλήθεια χαλάει και γιατί να είναι ανυπόφορη;
    θέλω να πω πως όλα σηκώνουν διευκρινήσεις. Όσο για την αλληλεγγύη, ασφαλώς και προϋποθέτει γνώση εαυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρητορική η ερώτηση ναι.
    Ο φόβος για τη μοναξιά που πιθανόν βιώνει κάποιος δεν έχει νόημα, δεν έχει διότι το μόνο που υπογραμμίζει είναι την ίδια του την αδυναμία. Κάτι του λείπει δηλαδή. Από την άλλη η μοναχικότητα, πράγμα διαφορετικό, παράγει νόημα κατά κάποιον τρόπο σε ελευθερώνει..το κείμενό που διάβασα ήταν μια όμορφη εικόνα, ένα παιδί είναι πάντα καλό παράδειγμα, ωστόσο δεν είμαστε όλοι παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σίγουρα. Να συμπληρώσω όμως και ...δυστυχώς :)

    Χρονοδιάγραμμα - Τ. Λειβαδίτης

    Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι,
    όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
    το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως
    στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
    Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου
    άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
    αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. athinastra.
    Καλησπέρα.Η μοναξιά είτε για χαλάρωση,είτε για αυτοσυγκέντρωση,
    είτε για προσευχή είναι εύλογη και καθόλου ανυπόφορη.
    Όταν όμως υπάρχει κάποια επιφάνεια οικονομική η οποιαδήποτε
    άλλη προκαλούν ένα τοίχος δυσπιστίας για αυτούς που σε περιβάλουν.
    Αυτήν ονομάζω εγώ μοναξιά της εξουσίας, που δεν είναι ηθελημένη και
    φυτρώνει σαν παράσιτο ανάμεσα στα ωραία της ζωής τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή