Writen by
Iptamenos Ollandos
9:02 π.μ.
-
0
Comments
Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής
(27.12.1809 - 28.6.1892)
Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά,
στους βράχους πέφτει χιόνι.
Μες στ’ άγρια, στα σκοτεινά,
στες τραχιές πέτρες, στα στενά,
ο κλέφτης ξεσπαθώνει.
Στο δεξί χέρι το γυμνό
βαστά αστροπελέκι.
Παλάτι έχει το βουνό
και σκέπασμα τον ουρανό,
κ’ ελπίδα το τουφέκι.
Φεύγουν οι τύραννοι χλωμοί
το μαύρο του μαχαίρι.
Μ’ ιδρώτα βρέχει το ψωμί,
ξέρει να ζήσει με τιμή,
και να πεθάνει ξέρει.
Τον κόσμ’ ο δόλος διοικεί
κι η άδικ’ ειμαρμένη.
Τα πλούτη έχουν οι κακοί,
κι εδώ στους βράχους κατοικεί
η αρετή κρυμμένη.
Μεγάλοι έμποροι πωλούν
τα έθνη σαν κοπάδια.
Την γην προδίδουν και γελούν.
Εδώ όμως άρματα λαλούν
στ' απάτητα λαγκάδια.
Πήγαινε, φίλα την ποδιά
που δούλοι προσκυνούνε.
Εδώ στα πράσινα κλαδιά,
μόν' το σπαθί τους τα παιδιά
και τον Σταυρόν φιλούνε.
Μητέρα, κλαίς! Αναχωρώ.
Να μ' ευχηθείς γυρεύω.
Ένα παιδί σου σε στερώ,
όμως να ζήσω δεν μπορώ
αν ζω για να δουλεύω.
Μην κλαίτε, μάτια γαλανά,
φωστήρες που αρέσω.
Το δάκρυόν σας με πλανά.
Ελεύθερος ζω στα βουνά,
κι’ ελεύθερος θα πέσω.
Βαριά, βαριά βοϊζ' η γη,
ένα τουφέκι πέφτει.
Παντού τρομάρα και σφαγή.
εδώ φυγή, εκεί πληγή.
εσκότωσαν τον κλέφτη.
Σύντροφοι, άσκεποι, πεζοί
τον φέρνουν λυπημένοι
Και τραγουδούν όλοι μαζί:
«Ελεύθερος ο κλέφτης ζει
κι’ ελεύθερος πεθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου