Παρόρμηση αποθήκευσης

Writen by Iptamenos Ollandos 10:59 π.μ. - 0 Comments

Μπορείς να συλλέγεις ασήμαντα πράγματα, όπως καπάκια από μπουκάλια, κουτιά από κουλουράκια ή αποκόμματα άρθρων του J. De Meester[1], αλλά η συλλεκτική παρόρμηση μπορεί να περιλαμβάνει επίσης και το ότι στοχεύεις σε κάτι χρήσιμο ή πολύτιμο. Η παρόρμηση αποθήκευσης, τουναντίον, σημαίνει πάντα ότι δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς ακόμη και από την μεγαλύτερη σαβούρα.

Ότι κάποιος δεν μπορεί να πετάξει πράγματα τα οποία έχει ανάγκη ή θεωρεί την αξία τους πολύτιμη είναι αυτονόητο: εκεί που θα παραμείνει καθισμένος σαν κλώσα πάνω σε άδεια τσόφλια αρχίζει ο δαίμονας της παρόρμησης αποθήκευσης.

Ο σκουπιδιάρης είναι ο φυσικός εχθρός κάποιου σαν αυτόν και μισεί τους σκουπιδοτενεκέδες, την ανακύκλωση γυαλιών και τους καυστήρες. Αυτό μπορεί να πάρει διαστάσεις μανίας. Υπάρχουν αυτοί που λατρεύουν τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα. Άλλων η καρδιά δεν μπορεί να δεχθεί να πετάξουν υλικά συσκευασίας. Έτσι γεμίζουν ασφυκτικά κήποι και αυλές, συμπεριλαμβανομένων και των αποθηκευτικών χώρων, με άδεια μπουκάλια, χαρτόκουτα και μεταλλικά δοχεία. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις, ηχεί το τέχνασμα που ο φύλακας έχει αντιγράψει από το συλλέκτη, που μπορεί να χρησιμέψουν. Τα άδεια μπουκάλια είναι εξαιρετικά χρήσιμα, αν ξαφνικά θελήσεις να ξεκινήσεις ένα αποστακτήριο, σε χαρτόκουτα μπορείς να βολέψεις πολλά καρφιά, χάντρες και κουμπιά και από μεταλλικά δοχεία μπορείς να πιεις, αν λόγω σεισμού καταστραφούν όλα τα ποτήρια του σερβίτσιου σου. Ενώ άλλοι τότε θα πεθαίνουν από δίψα ή θα γυρνάνε σε μια πρωτόγονη κατάσταση, ρουφώντας το βρόχινο νερό από στερεοποιημένες λακκούβες λάβας, εσύ θα κάθεσαι σε ροδοπέταλα. Στον πόλεμο πάλευαν (έτσι δεν είναι;) ακόμα και για τρύπιες σόλες που παλιότερα είχαν πετάξει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όλα τα χύμα καρφιά, χάντρες και κουμπιά φυλάσσονται φυσικά επειδή είναι τόσο βολικά για να γεμίζεις μ' αυτά τα κουτιά.

Ούτε σε χίλια χρόνια δεν θα έχουν αυτοί οι αποθηκευτές αρκετά παλιά ρούχα, ξυλουργία και κλωστές για να βρούνε ένα προορισμό για όλα τα άχρηστα πράγματά τους, και ούτε θα βρεθεί από ένα αποστακτήριο ή ένα σεισμό, μα αυτό δεν τους νοιάζει. Αυτά δεν είναι παρά δικαιολογίες για μια ζωή στην οποία δεν κυριαρχεί η ιεραρχία, στην οποία το κουμπί αξίζει όσο και το χρυσό νόμισμα και το άδειο μπουκάλι έχει το ίδιο δικαίωμα να υπάρχει όπως και ένα βάζο της δυναστείας των Μινγκ. Ενώ η συλλεκτική μανία είναι αριστοκρατική, η δημοκρατία είναι η μητέρα της μανίας αποθήκευσης.

Είναι σε όλους μας οικεία. Ακόμα και αν πετάμε κάθε στραβωμένο και σκουριασμένο καρφί με ζήλο και ο σκουπιδιάρης είναι ο καλύτερος μας φίλος, έχουμε στο κεφάλι μας ένα βουνό από μπάζα απ' το οποίο τίποτα άχρηστο δεν μπορεί ποτέ να δραπετεύσει, στο οποίο καμιά ύπαρξη δεν μπορεί ποτέ να σβηστεί. Ό,τι περνά, παραμένει. Ακόμα κι αν βάλουμε τα δυνατά μας να σκεφτόμαστε περισσότερο το βάζο από τα θρύψαλα, ακόμα κι αν προσπαθούμε να συγκρατήσουμε την αναρχία βάζοντας το σύνταγμα ψηλότερα από τις κατά τόπους διατάξεις και την εξευγενισμένη φύση υψηλότερα από το ένστικτο – όπως ακριβώς σώζουμε τη δημοκρατία κάνοντάς την πιο ανίσχυρη - , έρχεται πάντα πάλι εκείνη η στιγμή κατά την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι από τους ψηλούς σαν πύργους σωρούς ή τις κρυμμένες αποθήκες της καταναγκαστικής μας παρόρμησης αποθήκευσης. Τότε χάσκουν τα άδεια κουτιά μπροστά μας, μας κυνηγά ένα κουμπί και ένα άχρηστο, σκουριασμένο καρφί ξέρει να μας βασανίζει χωρίς ησυχία και διαρκώς. Τότε καταρρέουν σαν χιονοστιβάδα όλες οι παλιατζούρες πάνω μας και εκλιπαρούμε για έναν δυνατό άνδρα, έναν σωτήρα.

Ήσυχα, τη νύχτα, γεμίζουμε το κεφάλι μας με ανεπιθύμητα ξωτικά. Ύπουλα, χωρίς να το έχουμε ζητήσει, το θέαμα των σταχτοδοχείων του παρελθόντος μας συνθλίβει τα ηλίθια όνειρά μας για ειρήνη και ευτυχία.

Περίμενε – και δεν θα γλιτώσεις από κανένα χαρτάκι, κανένα ναυάγιο, κανένα θρύψαλο. Όλη σου η τάξη θα καταποντιστεί από τα επουσιώδη. Εκεί δεν βοηθά παρά μόνο ένας σκουπιδιάρης – ο θάνατος.