Από βαρβάρους μέσα πάμε καλά

Writen by Iptamenos Ollandos 10:51 π.μ. - 0 Comments

Η Εξουσία εξαθλιώνει εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, το βλέπουμε καθαρά.

Και όσο οι λαοί δεν θα ξεσηκώνονται θα είναι άξιοι της μοίρας τους.

Ποτέ δε θα μάθουμε αν οι φαύλοι εξουσιαστές είναι εκείνοι που παράγουν τόσους κάφρους που βλέπουμε μέσα σ' έναν λαό, ή αν οι εκάστοτε κάφροι παράγουν τους φαύλους ηγέτες εξουσιαστές τους. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι ο φαύλος αυτός κύκλος αναπαράγεται νομοτελειακά και ασταμάτητα. Ξέρουμε επίσης ΠΟΙΟΝ συμφέρει κάθε φορά η διατήρηση αυτού του κύκλου...

Ας δούμε λοιπόν και πως παράγεται ό,τι τα τελευταία ετούτα χρόνια ονομάζουμε «καφρίλα».

Η κοινωνική αθλιότητα την οποία αρχικά θα πρέπει να τη θεωρήσουμε σαν δεδομένη, συντηρείται περίτεχνα από την ασταμάτητη κρατική φροντίδα. Ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, είναι ως γνωστόν η κατευθυνόμενη τηλεόραση. Έτσι δημιουργούνται σε πολύ γενικές γραμμές οι «ιδανικές συνθήκες». Αμέσως μετά έρχεται η προγραμματισμένα ανεπαρκής Παιδεία και η ανταγωνιστική φιλοσοφία της κοινωνικής πρόκλησης με τα αδιέξοδά της. Ακριβώς στο σημείο αυτό, στη στιγμή της κρίσιμης επιλογής έκ-ρηξης του ατόμου, εμφανίζεται και αναλαμβάνει ο δημαγωγός πολιτικός. Με τον τρόπο του, το ταλέντο του ίσως και τα μέσα που η πολιτεία με την ύποπτη συμμετοχή της στο όλο παιχνίδι του παρέχει (πχ. Τύπο, ραδιόφωνο,τηλεόραση κ.α.) επιβάλλεται άνετα, κατά κύριο λόγο σ' εκείνον που είναι ήδη «έτοιμος» να τον δεχτεί: στον κάφρο. Αυτόν που θα πείσει πιο εύκολα, που θα εντυπωσιάσει, θα κοροϊδέψει, θα κολακέψει. Γιατί τον καλλιεργημένο ή τον ιδεολόγο που σε κάποια φάση «ξέφυγε», από το σχέδιο, δεν μπορεί να του κάνει τίποτα πια και γι' αυτό τον αγνοεί, (και συχνά τον τιμωρεί...)

Ξεκινάει λοιπόν πορεία προς το λαό (και όταν λέει λαό, εννοεί το κομμάτι εκείνο που αποτελεί την εύκολη λεία) και τον αποτελειώνει με κομπασμούς, φαβορητισμούς και μεγαλοστομίες. Εγκρίνει και υπόσχεται ικανοποίηση όλων των γνωστών φτηνών ανθρώπινων τάσεων που χρόνια και χρόνια είχαν όχι τυχαία καλλιεργηθεί... Στον κάθε τομέα χαλαρώνουν τα πάντα. Στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην ποιότητα ζωής. Οι αχρείοι, οι ανίκανοι, οι φαύλοι προκρίνονται, αποφασίζουν και διατάζουν. Η πραγματική δημιουργικότητα εγκαταλείπεται. Όλα κατρακυλάνε και μάλιστα κατά τρόπο απολύτως ορατό. Η πτώχευση είναι επί θύραις. Η υπογεννητικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για έναν λαό, είναι γεγονός. Κανένας όμως δεν προβληματίζεται πια. Αυτό που ταυτίζει πλέον τον επικίνδυνο δημαγωγό με τον άθλιο κάφρο, είναι μια εντελώς νέα ιδεολογία με τη δική της συνθηματολογία κια φρασεολογία του στυλ: «στα μεθύσια, στη μοιχεία, στην τσόντα, στον αμανέ, στην ξεφτίλα, στα γήπεδα, στους δοσίλογους, στα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα λέμε Ναι. Στην ευπρέπεια, στην ευαισθησία, στη στοιχειώδη ευθιξία, λέμε Ου...!»

Οι κάφροι με όλα αυτά θα ερεθίζονται κι άλλο, θα πληθαίνουν. Θα τραβήξουν κι άλλους λιγότερο κάφρους ίσως μαζί τους. Ενωμένοι στα πιο πάνω «ιδανικά» θα υψώσουν τα μαύρα ουράνια τους τον Αρχικάφρο. Μεθυσμένοι από την ίδια τους την καφρίλα, θα γκρεμίσουν ό,τι βρουν μπροστά τους, θα καταλύσουν κάθε λογική και φρόνηση για να στήσουν το πλιάτσικο, τη λεηλασία και την κατεδάφιση κάθε αξίας. Καταλαμβάνονται από ένα είδος αμόκ κομματικό, ποδοσφαιρικό, ψυχοπαθολογικό. Αφρίζουν ουρλιάζοντας έτσι, όπως ακούστηκε από όλους μας κατά την πρόσφατη περιοδεία κορυφαίου δημαγωγού πολιτικού: «Δεν ζητάμε τίποτα, αρκεί που μας γλίτουσες απ' του ναζισμό». (Έχουν χάσει βέβαια στο γενικό μπέρδεμά τους, κάθε επαφή με έννοιες, όρους και ιστορικές αλήθειες).

Το άλλο άρρωστο μυαλό, το μυαλό του αρχηγού, ενώνεται αρμονικά μαζί τους...

Και οι κάφροι θριαμβεύουν επιβάλλοντας το δικό τους είδος Δημοκρατίας. Και οι αρχηγοί θα πετυχαίνουν έτσι σίγουρα το σκοπό τους και θα άρχουν όπως θέλουν. Και το υπόλοιπο κομμάτι του λαού που υποφέρει, θα χάνεται. Και κάπως έτσι τελικά οι πολιτισμοί βουλιάζουν κατά τα γνωστά.

Γιατί μερικά γελοία πολιτεύματα (ανεξάρτητα από το αν λέγονται φασιστικά ή δημοκρατικά στο τέλος το ίδιο είναι), δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε άθλιο ψυχοπαθή, επιτήδειο να απλώνει παντού το λήθαργο και τη φαυλότητα που τον συμφέρει, θέτοντας σε ασταμάτητη λειτουργία για λογαριασμό του τον αιώνιο φαύλο κύκλο!

Γράφτηκε μεταξύ 1987 - 1988.

Από τα «Απαγορευμένα Κείμενα» του Κώστα Χατζιδάκη