Παραίσθηση

Writen by Iptamenos Ollandos 9:28 π.μ. - 0 Comments

Όλο το πρωινό έμοιαζε σαν να μην τρέχει τίποτα. Έκανα τις δουλειές μου, διάβασα λίγο, βημάτισα κιόλας πάνω κάτω στο δωμάτιο. Για όσο διάστημα δούλευα είχα τη σκέψη μου συγκεντρωμένη, και όταν βημάτιζα ρέμβαζα πάνω σε αθώα μικροπράγματα, ακριβώς όπως κάθε άλλο πρωινό. Τίποτα δεν έδειχνε ότι μου είχε συμβεί κάτι ιδιαίτερο. Όλα κυλούσαν ομαλά. Το πρωινό πέρασε ακολουθώντας τη ρουτίνα.

Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού, στα καλά καθούμενα, ανάμεσα στη σαλάτα και το μπιφτέκι, μου ήρθε η ανάμνηση μιας μάλλον ανησυχητικής κατάστασης την οποία μόλις είχα βιώσει. Ήμουν μ' αυτόν και εκείνον σ' αυτό και εκείνο το νησί και είχαμε... Τότε μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα όνειρο, διότι δεν είχα δει αυτόν και εκείνον εδώ και κάτι αιώνες. Και ούτε εγώ δεν ξέρω για πόσο καιρό δεν έχω επισκεφτεί νησί. Και όμως η όλη κατάσταση ήταν ολοκάθαρη μπροστά μου. Κατάλαβα ότι πρέπει να είχα δει αυτό το όνειρο τη νύχτα που προηγήθηκε.

Αμέσως μετά ακολούθησε μια άλλη εικόνα. Με άλλους ανθρώπους από το παρελθόν μου. Άρχισα να πέφτω σε ένα είδος ύπνωσης, εστιάζοντας στις σκηνές που τώρα η μία μετά την άλλη ακολουθούσαν σε γρήγορο ρυθμό. Κατρακυλώντας από τη μία στην άλλη αφέθηκα να παρασυρθώ. Ήταν μια νύχτα με πολλά, πάρα πολλά όνειρα και στεκόμουν πάλι καταμεσής. Με κατέκλυζαν. Χρειαζόταν μόνο να σκεφτώ ένα μέρος και το όνειρο που συντελέστηκε εκεί ξεπηδούσε. Χρειαζόταν μόνο να φανταστώ μια παλιά γνωριμία και θυμόμουν ότι στο όνειρο είχα βιώσει κάτι μαζί του.

Κοιτούσα πίσω σε μια ατελείωτη νύχτα. Το περιβάλλον στην τραπεζαρία μου εμφανιζόταν ως εξωπραγματικό – αιωρούνταν ένα μολυβένιο καπάκι πάνω από ένα ροδοδάκτυλο τραπέζι – και το παρελθόν μου έμοιαζε να είναι μικρής διάρκειας. Δεν υπήρχε παρά μόνο αυτή η πλημμύρα ονείρων που δεν έλεγε να μ' αφήσει. Όλοι οι υδροφράκτες είχαν σπάσει. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι που ήταν αδύνατο να έχω ονειρευτεί: αποδείχτηκε ότι δεν είχε ξεφύγει απ' αυτή τη νύχτα που τα περιείχε όλα. Είχα ονειρευτεί τα πάντα. Κάθε σπίτι, κάθε δωμάτιο που είχα βρεθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μου το είχα χθες βράδυ επισκεφτεί ξανά. Δεν μπορούσα να ξεθάψω από τη μνήμη μου κανένα χώρο που να μην είχα αμέσως την αίσθηση ότι είχα μόλις πάει εκεί. Όλους τους ανθρώπους που είχα ποτέ συναντήσει, τους αντάμωσα ξανά. Όλους. Κάθε ημέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μου είχε γίνει ένα κουβάρι χθες βράδυ. Ήταν μια νύχτα που διήρκεσε μια ζωή.

Όλοι βλέπουν ένα ή περισσότερα όνειρα που συνεχώς επαναλαμβάνονται. Ακόμα και αυτά τα επαναλαμβανόμενα όνειρα τα ονειρεύτηκα το προηγούμενο βράδυ, όλα μαζί, όλη την ανθολογία. Με το τελευταίο κατάλοιπο της απελπισμένης μου συνείδησης σκέφτηκα ένα όνειρο που είχα καταγράψει πριν πολλά χρόνια. Το είχα και πάλι μόλις δει. Όλα ήταν πάλι το ίδιο καθαρά, το ίδιο ζωντανά. Δεν υπήρχε όνειρο που να μην είχα πάλι ονειρευτεί. Ήταν μια νύχτα που διήρκεσε παραπάνω ζωές.

Τα όνειρα που είχα ονειρευτεί ήταν ισότιμα με τα νέα όνειρα. Είχα την δυνατή αίσθηση, δεν υπήρχε αμφιβολία γι' αυτό, ότι σ' αυτά τα τελευταία υπήρχαν και αρκετά που έπρεπε ακόμα να ονειρευτώ. Είχα πέσει σ' ένα λάκκο παρελθόντος και μέλλοντος. Όλα όσα ήταν πιθανά είχαν συμβεί.

Ήταν περισσότερο απ' όσο μπορούσα να κατανοήσω. Το κεφάλι μου έκαιγε σαν να μπορούσε να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Αυτό ήταν πολύ τρομαχτικό για να είναι αλήθεια: να μπορείς να θυμηθείς το τίποτά σου, όσο θολό κι αν είναι, σαν να είχες απόψε ψάξει στην πραγματική ζωή, με παρέα όλα αυτά που έμοιαζε να έχεις οριστικά ξεχάσει να είσαι. Καμιά από τις περιπέτειες, φιλίες ή εξαιρετικά λεπτομερείς ζωγραφιές που τώρα ξαναέρχονταν στο μυαλό μου δεν μπορούσαν να έχουν διαρκέσει περισσότερο από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Και πόσο χρόνο καταναλώνει το μέλλον;

Σαν να μην ήταν αρκετό θυμήθηκα ξαφνικά ότι χθες βράδυ και αυτό το όνειρο, το όνειρο στο οποίο είχα ονειρευτεί τα πάντα, ήταν μέρος αυτού του πακέτου.

Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν κάπως αφηρημένος, για να το εκφράσω ήπια. Κάτι τέτοιο ξεθωριάζει σιγά σιγά, και μετά είσαι άλλος άνθρωπος.