ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Παρόρμηση ταύτισης



 

     Το να διαβάσω ένα βιβλίο μου κοστίζει τον περισσότερο κόπο. Δεν καταφέρνω να τελειώσω πάνω από ένα ή δύο το χρόνο. Όσο για όλα τα άλλα που ξεκινώ, δεν προχωρώ πέρα από τις πρώτες σελίδες. Αποστηθίζω μια πρόταση, κοιτώ το βιβλίο, το βλέμμα μου περιπλανάται και για ένα μεγάλο διάστημα καμιά δύναμη, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορεί να με δελεάσει να συνεχίσω το διάβασμα. Βυθίζομαι στις σκέψεις πάνω σ' αυτό που μόλις είδα τυπωμένο. Αυτό συμβαίνει συνεχώς από πρόταση σε πρόταση. Το διάβασμα με εμπνέει αφάνταστα, αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ, αλλά μ' αυτό τον τρόπο δεν γίνεται να προχωρήσεις γρήγορα. Θα ήθελα ευχαρίστως να αφεθώ να παρασυρθώ από ένα βιβλίο – αν δεν στέκονταν εμπόδιο η φαντασία μου.

     Μια επική βαθιά ανάσα δεν μπορεί να με συναρπάσει, δεν είμαι περίεργος για την έκβαση ή την ανάπτυξη ενός θέματος, επειδή μπερδεύομαι με κάθε μικρή έκρηξη μέσα σε μια πρόταση, μία παράγραφο. Τη μια στιγμή είναι μια λέξη που με εξέπληξε, την άλλη κομματιάζω μια πρόταση που μου φαίνεται άτυχη και για την οποία καταρτίζω δεκάδες εναλλακτικές, και μερικές φορές μηρυκάζω απολαύοντας μια παράγραφο που θα ήθελα να την έχω γράψει εγώ.

     Αλλά δεν είναι το είδος της γραφής και η επιλογή της λέξης που συνήθως φροντίζουν για την καθυστέρηση. Γίνεται θανατηφόρο όταν αρχίζω να αναγνωρίζω στις λέξεις και στις προτάσεις του συγγραφέα μια συνοχή και ένα νόημα, όταν κατανοήσω ότι με τους ήχους και τη γραφή του κάνει να εμφανίζονται άνθρωποι και κόσμοι. Μόλις ρίξω μια ματιά σ' αυτόν το φανταστικό κόσμο, μόλις οι μύτες των παπουτσιών ενός φανταστικού ανθρώπου κάνουν την εμφάνισή τους στρίβοντας στη γωνία, έχω αποσπαστεί. Αφήνω το βιβλίο να πέσει και ξεκινώ αμέσως να φαντάζομαι τον υπόλοιπο κόσμο ή να υποθέτω ποια μύτη, κώμη και εσωτερική κατάσταση ταιριάζουν καλύτερα μ' αυτά τα παπούτσια.

     Το ξέρω ότι αν συνεχίσω να διαβάζω, ο συγγραφέας θα τραβήξει το πέπλο αποκαλύπτοντας τα πάντα με ακρίβεια, ότι όλα βρίσκονται έτοιμα και με περιμένουν, αλλά ακόμη και ο μικρότερος υπαινιγμός έχει τέτοια επίδραση πάνω μου που πρέπει να πάρω την εξουσία στα χέρια μου και δεν μπορώ να περιμένω παθητικά, τι έχει ένας άλλος να μου σερβίρει.

     Μετά από κάποιο διάστημα διαβάζω παρακάτω, γεμάτος αγωνία και επιθυμία, για να παρεκκλίνω ξανά. Η εικόνα που έχω σχηματίσει μέσα μου για ένα πρόσωπο μετά την πρώτη γνωριμία προστίθεται στο σκίτσο που έχει φτιάξει ο συγγραφέας. Ο χώρος που μου άφησε για να εισέλθω και του οποίου τις διαστάσεις έχω καθορίσει γεμίζουν με τα αξεσουάρ και τα αντικείμενα που εκείνος διάλεξε. Οι κόσμοι μας έχουν ανακατευτεί και τώρα η αφηρημάδα μου παίρνει σοβαρές διαστάσεις. Σ' αυτό το χώρο, εκεί μέσα ζω. Αυτό το πρόσωπο είμαι εγώ ο ίδιος. Αν πρόκειται για ένα απλό μέρος, τότε είναι και οι σκέψεις μου ένα υπόδειγμα απλότητας. Στηρίζομαι με χάρη σ' ένα ξύλινο ακατέργαστο μπαστούνι και μοιράζομαι το ψωμί μου με τους λεπρούς. Αν τουναντίον πρόκειται για ένα παλάτι, τότε μοιράζομαι και πάλι το ψωμί μου με τους λεπρούς αλλά στηρίζομαι σ' ένα μαρμάρινο κιγκλίδωμα και είμαι στις σκέψεις μου ένα υπόδειγμα ανυπόφορης τελειότητας.

     Αν και κανένας δεν χρειάζεται να σκεφτεί τον συγγραφέα, εγώ μ' αναγνωρίζω σ' αυτόν – τον ελευθερώνω απ' την σελίδα, τον ντύνω με το δικό μου δέρμα χαμαιλέοντα και βγαίνω έξω, μακριά απ' το βιβλίο. Μοιάζω σαν δυο σταγόνες νερό τόσο με τον περήφανο όσο και με τον ταπεινό, τόσο με υπάλληλο γραφείου όσο και με τυχοδιώκτη, τόσο με ανόητο όσο και με σοφό. Δεν εκτελούν καμιά πράξη που εγώ δεν την εκτελώ εντονότερα, δεν έχουν κανένα κακό χαρακτηριστικό με το οποίο εγώ δεν γίνομαι περισσότερο απαίσιος. Υπάρχουν εγκληματίες; Τότε εγώ είμαι ο αρχηγός τους. Έχει κάποιος έκζεμα; Τότε ξύνομαι με τις ώρες στο κεφάλι μου.

     Κάπου σ' ένα τραπέζι, εκεί παράμερα, ξεθωριάζει το βιβλίο. Δύο το χρόνο είναι, άμα το καλοσκεφτείς, πολλά.



Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

« PREV
NEXT »

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου