Writen by
Iptamenos Ollandos
8:15 π.μ.
-
0
Comments
Κώστας Ουράνης (1890 - 1953)
Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:
το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!
Τι; Πάλι να γυρίσουμε στη βαρετήν Ιθάκη
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;
Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θά' ναι
και να μη νιώθουμε καμιά λαχτάρα να ανατείλει,
πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν τα όνειρά μας;
H τόλμη αφού μας έλειψε (και θα μας λείπει πάντα!)
να βγούμε, μόνοι, απ' τη στενή και τη στρωτή μας κοίτη,
κι ελεύτεροι, σαν άνθρωποι στη χαραυγή του κόσμου,
τους αγνώστους να πάρουμε και τους μεγάλους δρόμους,
μ' ανάλαφρη περπατησιά σαν του πουλιού στο χώμα
και την ψυχή μας ριγηλή σα φυλλωσιά στην αύρα,
τουλάχιστο ας μη χάσουμε την ευκαιρία τώρα
το παίγνιο να γίνουμε των άγριων κυμάτων
κι όπου το φέρει! Ως πλόκαμοι μπορούν να μας τραβήξουν
τα κύματα στης θάλασσας τα σκοτεινά τα βάθη,
μια και μπορούν, στη φόρα τους, να μας σηκώσουν τόσο
ψηλά-που με το μέτωπο ν' αγγίξουμε τ' αστέρια!...
ΠΗΓΗ: Βριλησσιώτικα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου