Αδράνεια

Writen by Iptamenos Ollandos 7:42 π.μ. - 0 Comments

     Υπάρχει περισσότερο σεβασμός για την ανησυχία απ' ό,τι για την αδράνεια. Είναι, υποθέτει κάποιος, η ανησυχία που κάνει τον άνθρωπο να προχωράει. Με τα σκαλίσματα και τα κυνηγητά του, με την αιώνια δυσαρέσκεια του για το κατεστημένο, με τις επιθυμίες του για καινούργιους ορίζοντες, με το πάθος του για κυριαρχία και την ανάγκη του για αλλαγές και εκπλήξεις, με τον υπερβολικό ζήλο που επιδεικνύει με τον συνδυασμό των φαινομενικά ασύνδετων και το λύσιμο των πιο μπερδεμένων κόμπων ανακάλυψε τον τροχό και έθεσε την φωτιά στην υπηρεσία του. Εκμεταλλεύτηκε διεξοδικά τη γη – και μαζί τον εναέριο χώρο. Με μεγάλη προσπάθεια ανέπτυξε μορφές και αστραπιαία κατασκεύασε συστήματα. Ήρθαν νόμοι, τελετουργικά, δρόμοι ναυσιπλοΐας και είσοδοι ορυχείων. Μουσικές συμφωνίες και μικροσκόπια. Λούνα Παρκ και καπνοδόχοι εργοστασίων. Ήρθαν επίσης υδρορροές, σταγόνες για τη μύτη και τα Άβε Μαρία*.
     Όλα αυτά εν μέσω ποδοβολητών, ατμών και στραβοπατημάτων. Με το να μην κάθεται ούτε λεπτό ήσυχος. Με το να είναι ανυπόμονος και να ψάχνει.
     Είναι σαν η δραστηριότητα να υπολογίζει πάντα σε σεβασμό ενώ η τεμπελιά ταξινομείται στις αμαρτίες. Και αν δεν υπάρχει τυφλός σεβασμός για το πνεύμα της προόδου, τότε σίγουρα το λιγότερο μια σιωπηρή συναίνεση, μια ακλόνητη πεποίθηση ότι το σκάλισμα έχει περισσότερη αξία από τον ύπνο. Ότι ανήκει σε μια υψηλότερη τάξη πραγμάτων. Ότι αποδίδει περισσότερο.
     Η μικρή μας διάρκεια, δεν λέω κάτι καινούργιο, μας παρέδωσε μαζί με την καλλιέργεια και τα σπαθιά. Δίπλα στην πενικιλίνη και τους θαλάμους αερίων. Ότι η ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για πειραματισμούς οδήγησε σε όπλα, όργανα βασανιστηρίων και πολέμους – το έχουμε γνωρίσει. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι δεν προκάλεσε ούτε μια ρωγμή στο κύρος της ανησυχίας. Αν και τ' αποτελέσματα ήταν τόσο θανατηφόρα και αιμοβόρα, τα προς τα μπροστά επιδιωκόμενα κίνητρα παρέμειναν σε υψηλότερη εκτίμηση απ' την παθητικότητα. Δεν θα μπορούσε κανένα εκκλησάκι, ακόμα και σε λιλιπούτειο μέγεθος, να ανεγερθεί από την ακινησία. Ποτέ δεν έκανε η ακινησία κακό σε μια μύγα, ποτέ δεν είχε αναγκαστικές συνέπειες ή άσχημες παρενέργειες, κι όμως ποτέ δεν κατάφερε να σκαρφαλώσει ψηλά στη σκάλα της κοινωνικής ή πολιτιστικής καταξίωσης. Η ακινησία είναι οπισθοδρόμηση, τονίζει η σοφία. Και εκεί παραμένει.
     Κι όμως θα ήταν καλύτερα άμα η πορεία ανάπτυξης της ανθρωπότητας ήξερε να πέφτει σε χειμερία νάρκη λίγο συχνότερα. Άμα τα ηρεμιστικά διανέμονταν όχι μόνο σε ασθενείς με νευρικές ή επιθετικές τάσεις, αλλά επίσης – εγκαίρως – σε εφευρέτες, μηχανικούς και πιθανούς αποδέκτες βραβείων Νόμπελ. Χωρίς εφευρέτες, θα φέρνατε αντίρρηση, δεν θα υπήρχαν και ηρεμιστικά. Τότε εννοούσα ένα ελαφρύ χτύπημα μ' ένα ξύλινο σφυρί.
     Ακόμα και στις δυνατότητές μας για αναβολή έχουμε δώσει έναν αέρα κινήτρου. Μιλάμε για τακτικές καθυστέρησης. Μιλάμε για διαχείριση όγκου. Παρατηρούμε διαδικασίες αποτοξίνωσης. Δεν επιτρέπεται ποτέ να ονομαστούν ηρεμία, συγκράτηση ή κάτι-λίγο-λιγότερο. Πρέπει και θα κρατήσει την θετική νότα της αυτοσυγκράτησης. Δεν βοηθά ούτε η αγάπη της μητέρας: όποιος δε συν-δημιουργεί είναι ένας λιποτάκτης της δημιουργίας. Οι καταστροφικές συνέπειες των ενεργειών μας λογαριάζονται ως αναγκαίο κακό. Ακόμα και μια χωρίς λόγο πράξη μετράει περισσότερο, πολύ περισσότερο, από απολύτως καμιά πράξη.
     Πόσο πολύτιμοι είναι αυτοί που δεν προσφέρουν τίποτα στην ανθρωπότητα! Σε τόσους πολλούς, από δικτάτορες ως τους “σιωπηλούς εργάτες”, βρέχει τιμές. Οι τεμπέληδες, με το σοροπιασμένο πνεύμα και άκρα, ζούνε χωρίς αγάπη και αστεφάνωτοι ανάμεσά μας. Αλλά αυτοί ακριβώς αποτελούν την κορωνίδα της δημιουργίας. Μόνο εξαιτίας τους έχει ο κόσμος μια ελπίδα να επιζήσει.
     Θα νοιαστούν αυτοί γι' αυτό.

__________________________
* [ΣτΜ] Προσευχή στην Παρθένο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Μετάφραση από τα Ολλανδικά: Τρύφων Λιώτας
Λίγα λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.