Εθιμοτυπία

Writen by Iptamenos Ollandos 8:07 π.μ. - 0 Comments

Ολοένα και λιγότεροι άνθρωποι εκτιμούν την ομορφιά της επίσημης συναναστροφής. Η διακόσμηση της αποστασιοποίησης έκανε χώρο για ένα λανθασμένο είδος οικειότητας. Τα να μιλάμε στον ενικό, το να απευθυνόμαστε με τα μικρά μας ονόματα, το να χτυπάμε ο ένας τον άλλο εγκάρδια στον ώμο, έχει γίνει μια μανία. Κανείς, εντωμεταξύ, δεν θα ήθελε από αυτά να εξάγει το συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι θ' αρχίσουν να ενδιαφέρονται περισσότερο ο ένας για τον άλλο. Με περαιτέρω εξέταση προκύπτει ακριβώς ότι η απλοποίηση της συναναστροφής συχνά είναι το μέσο για να σφάξουμε κάποιον ακόμη πιο αβασάνιστα. Όσο πιο εγκάρδια τσιμπάς έναν άνθρωπο, τόσο σαφέστερα αφήνεις να φανεί ότι αυτός δεν σου είναι τίποτα.

Η υπερβολική οικειότητα δεν εξανθρωπίζει το κύρος αυτού που είναι ανώτερος, γεροντότερος, σημαντικότερος, ικανότερος, κοκ˙ διακηρύσσει τη γνώση, την εργατικότητα και το ταλέντο – ή καλύτερα την έλλειψή τους – των κατωτέρων ως πρότυπο. Όταν ο κάθε καθηγητής πανεπιστημίου αφήνει να του απευθύνονται ως Γιάννη, Πέτρο ή Δημήτρη μπορεί ο κάθε Γιάννης, Πέτρος ή Δημήτρης να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου. Τη στιγμή που υπουργοί, κάτω από τη μάσκα της εγκαρδιότητας, εγκαταλείπουν την εξοχότητά τους και γίνονται κύριοι – Νίκος, Ανδρέας και Γιώργος – αυτό τους έδωσε το πράσινο φως να επιδεικνύουν δημόσια και σε άλλα πεδία αυτή την απλή-ανθρώπινη-συμπεριφορά, απ' το ν' ανοίγουν μπουκάλια ως το να συμμετέχουν σε τηλεοπτικά κουτσομπολιά. Οι νέοι καθηγητές αποδείχτηκαν ακόμα πιο τεμπέληδες από τους παλιούς, οι νέοι υπουργοί ακόμα πιο άκαρδοι. Μια πιο οικεία συμπεριφορά δεν εγγυάται μεγαλύτερη αξιοπιστία.

Τίποτε στον κόσμο δεν είναι ομορφότερο απ' το να μπορείς να συμπεριφερθείς σε κάποιον εγκάρδια και χωρίς επιφυλάξεις. Τίποτα δεν είναι τόσο πολύτιμο στη ζωή όσο να σου συμπεριφέρονται με ζεστασιά και χωρίς καχυποψία. Μια ματιά κατανόησης, μια αγκαλιά, μια εξομολόγηση, αυτά αποτελούν στη συναναστροφή μεγάλο βάρος και πάρα πολύ συχνά παραλείπονται. Αλλά είναι παρανόηση να νομίζουμε ότι φιλία και εμπιστοσύνη προκύπτουν χωρίς άλλο εκεί όπου όλες οι εκφράσεις τυπικότητας έχουν εγκαταλειφθεί. Εγκάρδια και λαϊκά συμπεριφέρεται κάποιος σε υποτακτικούς ή σε αυτούς που χαίρουν εκτίμησης. Αν κάποιος εκτιμά κάποιον άλλο, καμιά αβρότητα δεν θα του φανεί υπερβολική. Όποιος, ως οικοδεσπότης σε γιορτή, τυλίγεται με λινάτσες προδίδει μ' αυτό όχι ένα ενθαρρυντικό “κάντε ό,τι θέλετε”, όπως πολλά βουτυρόπαιδα έχουν την τάση να νομίζουν, αφήνει με αυτό να φανεί ότι βλέπει τους φιλοξενούμενούς του σαν γουρούνια και ζητιάνους. Όποιος εμφανίζεται μπρος στους φίλους του με το ακριβότερό του ντύσιμο – δαμάσκο[1] και ερμίνα – δεν αφήνει να φανεί μ' αυτό ότι είναι ένας ματαιόδοξος φανταχτερός κόκορας, όπως η πλειοψηφία των τρελών αφήνει να πείθει ο ένας τον άλλο αλλά στην πραγματικότητα δηλώνει ότι θεωρεί ότι τον συντροφεύει βασιλική παρέα.

Όπως πολλή από τη φιλικότητα προς το περιβάλλον είναι κρυμμένη τσιγκουνιά, έτσι και η περιφρόνηση των μορφών συμπεριφοράς συχνά είναι κρυμμένη τεμπελιά. Το τούβλο στο καζανάκι και ο οικονομικός καυστήρας φυσικού αερίου αποτελούνε το αντίστοιχο του μπλουτζίν σε μια διπλωματική δεξίωση και της προσφώνησης στον ενικό ανάμεσα στον αρχισυντάκτη και τον δημοσιογράφο. Ο άνθρωπος νομίζει ότι κοπιάζει για να γίνει αγαπητός, αλλά στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μισούν ακόμα και την πιο μικρή προσπάθεια. Η nouvelle cuisine[2] είχε γι' αυτόν που υπέφερε από anorexia nervosa[3] το ίδιο αποτέλεσμα όπως το "απλά κάν'το" για τον αργόσχολο.

Ένα πάρκο είναι λιγότερο άγριο από μια ζούγκλα. Μια λιμνούλα καταπίνει λιγότερους νεκρούς από έναν ωκεανό. Σ' ένα λαβύρινθο χάνεσαι πιο χαριτωμένα απ' ότι σε μια έρημο. Η εθιμοτυπία είναι απαλότερη, πιο ζωντανή από το λαϊκισμό.