Σπιτόγατος

Writen by Iptamenos Ollandos 9:09 π.μ. - 0 Comments

Μου αρέσει πάρα πολύ να ζω στα ξενοδοχεία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν νιώθουν ποτέ άνετα σ' αυτά. Τους αναγνωρίζεις αμέσως. Δύο εκφράσεις του προσώπου είναι χαρακτηριστικές. Μοιάζουν σαν κάθε λεπτό να είναι έτοιμοι να ξεσπάσουν σε αναφιλητά ή βλέπω σ' αυτούς ότι με κάθε βήμα που κάνουν, κάθε φορά που βουλιάζουν σε μια καρέκλα ή ένα καναπέ, κάνουν υπολογισμούς για το πόσο ακριβώς τους κοστίζει. Νιώθουνε πιεσμένοι, γδαρμένοι, παγιδευμένοι – εν συντομία σαν να βρίσκονται σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Για τέτοιου είδους ανθρώπους είναι το ξενοδοχείο μια λύση ανάγκης ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ένα κατάλυμα λόγω έλλειψης καλύτερου. Για εμένα είναι η ιδανική κατοικία.

Και πραγματικά όχι μόνο το ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αν και αυτό βοηθά πολύ. Ακόμα και μια καλή πανσιόν μου αρκεί.

Το δωμάτιο του ξενοδοχείου μοιάζει με το βασίλειο του περιπλανώμενου. Μόνο για κάποιον που δεν νιώθει πουθενά σαν στο σπίτι του και χωρίς ανάσα αναχωρεί για τη χώρα πέρα από το βουνό, εκεί που το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο, μοιάζει να είναι φτιαγμένο. Για μια νύχτα. Τίποτα δεν είναι λιγότερο αληθινό. Έχω ελάχιστα από τα χαρακτηριστικά του περιπλανώμενου. Είμαι σπιτόγατος όσο κανένας άλλος. Νιώθω με το πέρασμα μέσα σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου την ανησυχία μιας επανασύνδεσης και κάθε φορά που εγκαταλείπω ένα ξενοδοχείο με εντυπωσιάζει η νοσταλγία την οποία νιώθουμε όταν αποχωριστούμε κάτι αγαπημένο – αυτό σημαίνει ότι κάθε ξενοδοχείο είναι το σπίτι μου. Δένομαι με την στέγη μου, αλλά η στέγη μου είναι παντού.

Δεν υπάρχει, σε κανένα μέρος του κόσμου, ένα σπίτι που να με ελκύει σαν μαγνήτης. Εγώ δίνω τη μαγνητική μορφή του σπιτιού σε κάθε χώρο που επισκέπτομαι για λίγο διάστημα κατά την πορεία μου. Αυτό γίνεται γρήγορα και χωρίς κόπο. Είμαι έτοιμος κάθε μέρος που μου αρέσει λίγο, ακόμα κι αν αυτό είναι στον ειρηνικό ωκεανό, να το ανακηρύξω ως την οριστική μου κατοικία – για το υπόλοιπο της ζωής μου. Στο επόμενο μέρος το έχω ήδη γρήγορα ξεχάσει, και εύχομαι να μείνω εκεί για πάντα. Κάθε φορά ξανά. Εν συντομία, εγώ είμαι δεμένος με το σπίτι μου, αλλά το σπίτι μου όχι.

Γνωρίζω ότι η διαμονή μου σ' ένα ξενοδοχείο είναι προσωρινής φύσεως. Δεν το επιδιώκω. Αλλά μιας και νιώθω σχεδόν παντού σαν στο σπίτι μου, συμπεριφέρομαι, συναισθηματικά μιλώντας, σε κάθε χώρο λες και ζω εκεί αιώνες και δεν πρόκειται ποτέ πια να φύγω. Έχω αφήσει σ' αυτό το χώρο την ιδέα του χώρου ελεύθερη. Η όλη ατμόσφαιρα του δωματίου αλλάζει. Δεν βρίσκομαι ούτε μισή ώρα εκεί και ο χώρος έχει ήδη πάρει την όψη του δικού μου χώρου. Όλα τα δωμάτια ξενοδοχείου που έχω μείνει ήταν υποκατάστατα, δοκιμαστικά μοντέλα, understudies[1], εφεδρικά μέχρις ότου να τα γεμίσω εγώ από το πάτωμα ως το ταβάνι με τον πραγματικό τους εαυτό.

Απαιτείται σίγουρα λίγη μετακίνηση και ανασήκωμα γι' αυτό. Μετά απ' αυτήν την μισή ώρα το κρεββάτι έχει γυρίσει στα πλάγια, η ντουλάπα έχει μετακινηθεί ένα εκατοστό ενώ ο καθρέφτης και η φτηνή απομίμηση ενός γνωστού πίνακα έχουν ανταλλάξει θέσεις. Κουνάω την κουρτίνα και φυσώ τα συρτάρια. Εκεί όπου άλλοι, μόλις μπουν στην κάμαρά τους, οι δραστηριότητές τους έχουν να κάνουν με ασήμαντες υποθέσεις κοσμητικές -καλλωπισμού του εαυτού- όπως το χτένισμα των μαλλιών, το πλύσιμο των χεριών, το καθάρισμα ενός πουκαμίσου ή το τηλεφώνημα σε κάποιον στο “σπίτι”. Εγώ διευθετώ μέσα στην μικρότερη χρονική περίοδο παρεμβάσεις οι οποίες δεν μπορούν να ονομαστούν αλλιώς παρά κοσμικές. Κανένα αντικείμενο δεν παραμένει στη θέση του. Είναι θέμα εκατοστών, χιλιοστών καμιά φορά. Μόλις τελειώσει η δουλειά μοιάζει κάθε δωμάτιο σαν το δωμάτιο που πάντα είχα ζήσει και θα ζήσω – το πρώτο και το τελευταίο μου.

Στους άλλους παραμένει συχνά αόρατο, τόσο απαλό ήταν το αεράκι που πέρασε. Για μένα είναι αρκετό. Βρίσκομαι πάλι στο μέρος που δεν είχα ξαναπάει. Σύντομα, σ' ένα άλλο ξενοδοχείο, ξεκινάνε όλα ξανά εκ των προτέρων από την αρχή. Δεν με νοιάζει. Είναι οι απλές δουλειές του νοικοκυριού. Είναι μια τελετουργία που τελώ στο ίδιο πάντα δωμάτιο.